فطرت جداجوی انسان و احساس کمبود و سرگشتگی او در قرن حاضر و در نتیجه گرایش انسان معاصر به سمت معنویت، امری است که به وضوح در همه ی دنیا مشاهده می شود. به نظر می رسد که انسان به تنهایی و عدم آرامش خود در دنیا پی برده است و به این مفهوم رسیده است که گمشده اش آرامش است و نه فقط آسایش. و به همین خاطر است که به نظر برخی از صاحبنظران ما در آستانه ی رنسانس معنوی هستیم. برنامه ی درسی نیز حرکتش را به همین سو آغاز کرده است و در آستانه وارد کردن معنویت در طراحی و اجرای خود است. اما نکته مهم و قابل توجه در این راستا این است که : براستی کدام معنویت خواهد توانست انسان را به سرمنزل مقصود برساند؟ از میان تعدد روزافزون معنویت های بشری کدام معنویت باید گزینش شود تا در برنامه ی درسی نیز به کار رود؟ از نظر ما معنویت برخواسته از دین اسلام به عنوان اکمل ادیان طبیعتا می تواند به عنوان اکمل معنویات شناخته شود. در این پژوهش نظری ابتدا مولفه های انسان شناسی معنوی- اسلامی از کتب و منابع متفاوت و در راس آن ها قرآن استخراج شده است تا در فصل چهارم با تحلیل و تامل در بیان اهداف، محتوا، روش های تدریس، ارزشیابی، معلم و دانش آموز به کار روند. همچنین مولف در فصل دوم پژوهش به تعریف و تقسیم بندی برنامه های درسی معنوی مبادرت ورزیده و پیش فرض های لازم برای برنامه ی درسی معنوی- اسلامی را تعیین کرده است.