در این پژوهش، گویش روستای روچ علیا (بالاروچ) که یکی از روستاهای منطقه ی الموت در استان قزوین است، مورد بررسی قرار گرفت. شایان ذکر است که گویش محلی این روستا، گویش تاتی است که بی شباهت با گویش تاتی مازندرانی نیست. با علم به این که این پژوهش توصیفی می باشد، روش میدانی و غیرمیدانی برای جمع آوری اطلاعات به کار برده شد. در روش غیرمیدانی، کتاب های استادان برجسته، مقاله ها، رساله ها و پایان نامه های مرتبط با این پژوهش و سایت ها ی اطلاع رسانی مربوط به کار گرفته شد. در روش میدانی، با اقامت کوتاه مدتی در روستای مذکور، مشاهده ی فرهنگ و آداب و رسوم مردم روستا، گویش محلی مردم روستا از طریق ضبط و ثبت صدای گویشوران بومی(هم اکنون ساکن در روستا) و گویشوران غیر ساکن(آن دسته از اهالی روستا که مهاجرت کرده اند ولی با زبان و فرهنگ و روستای خود بیگانه نیستند و چند ماهی از سال را در آنجا به سرمی برند) از نظر آوایی، صرفی، نحوی، واژگانی و معنایی مورد بررسی قرار گرفت. با بیان مختصری از توصیف روستای بالاروچ از نظر موقعیت جغرافیایی، تاریخی، فرهنگی، دینی و مذهبی وآداب و رسوم مردم روستا در فصل اول(مقدمه)، به بررسی نظام ساخت آوایی و واجی در فصل دوم و سپس نظام صرفی درفصل سوم و نظام نحوی(ساختمان جمله) در فصل چهارم پرداخته شد. در فصل پنجم با بیان نتیجه ی این پژوهش، بیان داستان ها و شعر هایی به زبان محلی(تاتی) و نمونه هایی از اصطلاحات و ضرب المثل های این گویش و همچنین ارائه ی واژه نامه ی بالاروچی- فارسی کار پژوهش به پایان رسید. هدف از این تحقیق، بیان و توصیف یک گویش در حال نابودی برای زنده نگه داشتن آن بوده است. در بررسی دقیق این گویش و بر طبق شواهد به دست آمده، نکته ی حائز اهمیت آن است که گویش بالاروچی بازمانده ی گویش های ایرانی غربی- شمالی است.