ارتباط مهارت های مدیریت زمان در افزایش سطح سلامت جسمانی و عملکرد اجتماعی و در کاهش اضطراب و افسردگی، در پژوهش های بسیاری به اثبات رسیده است. هدف این پژوهش که یک مطالعه توصیفی از نوع همبستگی است، بررسی رابطه بین بهداشت روانی و حیطه های 4گانه آن (سلامت جسمانی، اضطراب، عملکرد اجتماعی و افسردگی) با میزان بکارگیری مهارت های مدیریت زمان است. حجم جـامعه را تعداد 180 نفر از مدیران اجرایی واحدها و مراکز دانشـگاه پیام نور استـان تهران که در سال تحصیلی 91-1390 در پست های مانند مدیر آموزش، مدیر گروه، مدیر پژوهش و برنامه ریزی، مسئولیت اجرایی داشته اند، تشکیل داده است. روش نمونه گیری از نوع تصادفی خوشه ای یک مرحله ای می باشد. که برمبنای جدول مُرگان 123 نفر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. برای سنجش بهداشت روانی از پرسش نامه استاندار ghq28 با ضریب پایایی 0.91 و برای سنجش مهارت های مدیریت زمان از پرسش نامه محقق ساخته با ضریب پایایی 0.9 استفاده گردید. جهت بررسی رابطه بین حیطه های بهداشت روانی با مهارت های مدیریت زمان از آزمون ضریب همبستگی رتبه ای اسپیرمن و پیرسن و جهت شناسایی اولویت ها و میزان تأثیر هر یک از حیطه های بهداشت روانی بر مهارت های مدیریت زمان، از رگرسیون چند گانه و جهت مقایسه بهداشت روانی و مدیریت زمان در زنان و مردان مورد مطالعه، از آزمون t مستقل، استفاده شد. نتایج: بین بهداشت روانی و حیطه های 4 گانه آن، با مهارت های مدیریت زمان رابطه معنی دار وجود دارد. (همبستگی با 95% اطمینان sig<0.05) و اختلال در عملکرد اجتماعی و اضطراب می تواند بکارگیری مهارت های مدیریت زمان را به میزان 19% کاهش دهد.