پژوهش حاضر به منظور بررسی ضرورت وجود تئاتر آپارتمانی در فضاهای مدرن شهری از دیدگاه جامعه شناسی، ارائه ی راهکاری جهت کارآفرینی و درآمدزایی برای هنرمندان تئاتر و نیز چگونگی بهره گیری از تئاتر آپارتمانی برای رشد فرهنگی آپارتمان نشینان انجام شد. بدین منظور از روش توصیفی – تحلیلی بهره گرفته شد. این تحقیق از نوع کیفی و کاربردی است. اطلاعات ضروری تحقیق با استفاده از روش های کتابخانه ای ( فیش برداری ) و میدانی ( گفت وگو با کارشناسان ) گردآوری شد. مهمترین یافته ها و نتایجی که به دست آمد، عبارتند از این که تئاتر آپارتمانی راهکاری آسان و در دسترس در راستای کارآفرینی و درآمدزایی برای هنرمندان تئاتر است. افزون بر این، اجرای این گونه تئاتر آثار مثبت اجتماعی به همراه خواهد داشت. نتایج حاکی از آن است که دست آوردهای هنرمندان تئاتر تجربی اروپا و امریکا و نیز شیوه های نمایش ایرانی می توانند ایده پرداز و راهگشای تولید تئاتر آپارتمانی باشند.