پرورش کنار هندی امروزه به دلیل خواص دارویی اندام های این گیاه و خوراکی بودن میوه آن رو به گسترش است. به دلیل محدودیت های موجود در روش های اصلاح سنتی (تلاقی و انتخاب) و از طرفی خصوصیات هتروزیگوتی بالای گیاه کنار، استفاده از فن آوری های جدید سلولی مولکولی به عنوان مکمل روش های اصلاح سنتی، جهت بهبود خصوصیات اقتصادی لازم است. کاربردی شدن فن آوری های مولکولی، نیازمند توسعه سیستم های کشت بافت و سلول گیاه است. این پژوهش در راستای به دست آوردن بهترین پروتکل برای افزایش درون شیشه ای کنار هندی (ziziphus mauritiana lamk.) صورت گرفت. در این تحقیق که در قالب طرح فاکتوریل کاملا تصادفی به اجرا در آمد، قطعات ریزنمونه جوانه جانبی و جوانه انتهایی پس از گند زدایی سطحی، با توجه به هدف آزمایش، در محیط کشت موراشیگ و اسگوک (ms) دارای 3 درصد سوکروز و 0/8 گرم در لیتر آگار، همراه تنظیم کننده های رشد بنزیل آدنین (ba)، کاینتین (kin) و ایندول استیک اسید (iaa) در تیمار های مختلف برای پرآوری کشت شدند. فاکتور های اندازه گیری شده در این آزمایش تعداد و طول ریزشاخه بود که در تمام محیط های کشت پس از 5 تا 6 هفته ثبت شد. بررسی آماری نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که تنظیم کننده رشد kin نسبت به ba در شرایط کشت بافت جهت پرآوری کنار هندی واکنش بهتری نشان داد به طوری که بیشترین پرآوری در محیط کشت های حاوی 4 میلی گرم در لیتر ba به همراه 01/0 میلی گرم در لیتر iaa و محیط کشت حاوی 6 میلی گرم در لیترkin همراه با 01/0 میلی گرم در لیتر iaa به دست آمد که در سطح احتمال 5 درصد دارای تفاوت معنی داری نبودند. محیط کشت حاوی 6 میلی گرم در لیتر kin به همراه 03/0 میلی گرم در لیتر iaa بهترین ترکیب برای طول ریزشاخه، تشخیص داده شد که با سایر محیط کشت ها در سطح احتمال 5 درصد تفاوت معنی داری داشت. هم چنین ریزنمونه جوانه انتهایی نسبت به ریزنمونه جوانه جانبی واکنش بهتری در شرایط درون شیشه ای از خود نشان داد. در بخش ریشه زایی محیط کشت حاوی 10 میلی گرم در لیتر iba بهترین ترکیب جهت ریشه زایی بود.