به منظور بررسی کمی و کیفی اسانس گیاه دارویی درمنه دشتی (artemisia sieberi) در مراحل مختلف رشد فنولوژیک و تعیین پتانسیل اثر آللوپاتیک اسانس حاصل از مراحل مختلف رشدی این گیاه بر جوانه زنی، رشد و نمو دو گیاه باغی و شاخص با نام های شاهی (lepidium sativum) و تربچه (rhaphanus sativus) و دو علف هرز تاج خروس (amaranthus retroflexus) و چاودار (secale cereale)، پژوهشی در آزمایشگاه بخش علوم باغبانی دانشگاه شیراز انجام شد. مراحل رشد فنولوژیک گیاه جهت ارزیابی کمی و کیفی اسانس شامل مرحله رویشی، پیش از گلدهی، گلدهی و بعد از گلدهی بودند. نتایج نشان داد که مرحله بعد از گلدهی بهترین مرحله برداشت گیاه درمنه دشتی برای دستیابی به بالاترین بازده اسانس (71/2 درصد) بود و ترکیب سینئول با دامنه تغییرات 26-21%، ترکیب اصلی اسانس، در تمام مراحل رشد و نمو درمنه دشتی شناخته شد. صفات مورد بررسی در مطالعات آللوپاتیک شامل درصد جوانه زنی، طول ریشه چه، طول ساقه چه، وزن تر، وزن خشک و شاخص اثر آللوپاتی بود. نتایج آزمایشات آللوپاتیک نشان داد که اسانس درمنه در مرحله بعد از گلدهی، دارای بیشترین اثر بازدارندگی بر جوانه زنی و رشد اولیه چاودار و شاهی به ترتیب در غلظت های 1200 و 1350 میکرولیتر بر لیتر بود. در صورتی که اسانس درمنه در مرحله رویشی بیشترین اثر بازدارندگی را بر جوانه زنی و رشد گیاهچه تاج خروس و تربچه به ترتیب در غلظت های 750 و 1500 میکرولیتر بر لیتر نشان داد. نتایج به دست آمده در این تحقیق نشان داد که اسانس های مختلف درمنه در غلظت های مختلف اثرات متفاوتی بر روی محصولات باغی و علف های هرز داشتند.