جولیا کریستیوا? زبانشناس و نظریه پرداز فمینیست فرانسوی? همچنین? روانکاوی برجسته است که روند تحول ?فردیت? را در مراحلی قبل از مرحله اودیپی بررسی می کند. وی ?چوره? (کورا) مادر و فرزند را به گونه ای می یابد? که در آن تفکیک ?خود? از ?دیگری? ناممکن می نماید. این عرصه پیشتر از حضور مطلق گرای ?پدر نمادین? شکل گرفته است? و اشتیاق بازگشت فرزند به گستره ?مادر نشانه ای? را? به صورت ضربآهنگ? آهنگ? و زبان شعری نمایان می سازد. هنر و ادبیات گفتمان های ?نمادینی? هستند? که بواسطه نفوذ ?مادر نشانه ای? و قدرت ناخواسته اش (ابژه) ? آمیزه ?خود? و ?دیگری? را? در منازعه با دیگر گفتمان های انعطاف ناپذیر نمادین اعم از گفتمان های علمی و قانونی? نمایش می دهند. آثار نمایشی کریستوفر مارلو نیز از چنین ماهیت ?چوره ای? برخوردار می باشند. تیمور لنگ? یهودی مالتا? و دکتر فاستوس فضایی را مجسم می سازند که آکنده از اشتیاق سوق دوباره به سمت ?یگانگی چوره ای? مادر و فرزند می باشد? اشتیاقی که در برابر دغدغه های مردسالارانه عصر الیزابت اول برخاسته بود. ملکه الیزابت اول? مادر باکره انگستان? درازدواج مجازی خود با مردمش پیمان مبهمی را بسته بود? که به موجب آن فرزندانی ناخلف همچون مارلو و شخصیت های نمایشی اش پا به عرصه وجود نهادند. آثار نمایشی این نمایشنامه نویس رنسانس انگلیسی بر پس زمینه حضور الیزابت? ?مادر قضیبی? انگلستان? نقش بسته اند. نمایشنامه های وی نشانگر دغدغه هایی? اساساً مردسالارانه? نسبت به قدرت زنانه ملکه می باشند? قدرتی که نفوذ ?دیگری? به حیطه ?خود نمادین? جامعه کاتولیک اروپا را متجلی می ساخت. مارلو? فرزند ?نمادین? الیزابت اول? نمودی برجسته از تهدید ?مادر و فرزند چوره ای?? برای قلمرو پدر مذهبی اروپا می باشد. الیزابت یا همان ?مادر چوره ای? انگلستان? ?قدرت قضیبی? خود را زمانی در دست گرفت که با پیدایش اصلاحات دینی? قوای کلیسای کاتولیک روم روندی تحلیلی را آغاز کرده بودند. به این ترتیب? کریستوفر مارلو حضور اجتناب ناپذیر آن ?دیگری? را در عرصه ?پدر نمادین?? با خلق شخصیت هایی ?خود?-زدا? به تصویر می کشد? که فروپاشی دیکتاتوری ?پدر نمادین? را آهنگ کرده اند.