مهارت شنیداری همچون هر مهارت دیگری نوعی توانایی اکتسابی است که ایجاد و تعمیق آن مستلزم یادگیری در فرد است و این مهارت نقش بسیار مهمی در فراگیری سایر مهارت های زبانی ایفا می کند و از آن جایی که عاملی مهم در برقراری یک ارتباط است، در یادگیری زبان خارجی نیز از نقشی محوری برخوردار است. برای تقویت مهارت شنیداری در واحدهای درسی رشته زبان و ادبیات عربی در کشور ایران، 6 واحد درسی به نام آزمایشگاه زبان در نظر گرفته شده است که مدرسان این دروس با استفاده از روش های مختلف آموزش زبان، در پی پیشبرد اهداف آموزشی خود در این درس هستند. این مقاله می کوشد به روش توصیفی- تحلیلی و پیمایشی، اهمیت و جایگاه این دروس را در 13 دانشگاه کشور نزد زبان آموزان و مدرسین بررسی کند و به آسیب شناسی دروس ارائه شده و شیوه تدریس آن بپردازد و در پایان به این نتیجه برسد که علیرغم اهمیت ویژه مهارت شنیداری در آموزش زبان، این مهارت در دانشگاه های ایران تا حدود زیادی مورد بی-توجهی قرار گرفته است و مهمترین مشکلات دروس آزمایشگاه زبان عربی مربوط به بخش سخت افزار، نرم-افزار و تخصص اساتید است و همچنین از شیوه های نوین آموزشی برای تدریس این دروس استفاده نمی شود ومتون ادبی در تدریس این مهارت در ایران جایگاهی ندارد.