امروزه آگاهی از زوال و نابودی محیط زیست در مقیاس های کوچک تری مانند واحدهای مسکونی و محلات که نماد محل سکونت مستقیم انسان ها است در حال رشد است. بالطبع نوعی رابطه پنهان ولی اثرگذار میان ما و محیط سکونت ما وجود دارد به گونه ای که شخص آنچنان تحت تأثیر محیط خود است که هماهنگی درونی اش بستگی به هماهنگی او با محیط دارد.این موضوع لزوم برنامه ریزی بر اساس سطوح خرد و در سطح محیط های مسکونی را روشن تر می نماید لیکن برنامه ریزی یکسان و با معیارهای از پیش مشخص برای محلات شهری که هر کدام در زمینه ای متفاوت رشد نموده و دارای شرایط متفاوتی می باشند صحیح به نظر نمی رسد. این پژوهش با عنوان " مقایسه ی کیفیت محیط سکونت در بافت های قدیمی و جدید شهری" بر آن است تا به واسطه ی ارزیابی وضعیت معیارهای سازنده ی کیفیت محیط سکونت، به مقایسه آن ها در بافت قدیم و جدید بپردازد. برای تحقق این هدف با استفاده از رویکرد روانشناختی – ادراکی و با استفاده از شاخص های عینی و ذهنی ، از روش جمع ارزش متغیرها استفاده و داده های مورد نظر با استفاده از پرسش نامه جمع آوری گردیده است. برای سازماندهی متغیرها و معیارها در تحقیق، مدل تجربی سنجش کیفیت محیط موسوم به "درخت ارزش" که دارای ساختاری سلسله مراتبی است، مورد استفاده قرار گرفته است. ارزیابی کیفیت محیط سکونت نیز بر اساس مجموع 9 معیار در سطوح واحد مسکونی و محیط بیرونی انجام شده است. در انتها نتایج تحقیق نشان می دهد بین مجموع کیفیت ادراکی محیط سکونت در بافت قدیم و جدید اختلاف چندانی وجود ندارد، لیکن میان ابعاد دسترسی، اقتصاد، زیبایی شناسی، هویت، ایمنی و امنیت در دو بافت مطالعاتی تفاوت معناداری وجود دارد که بایستی جهت ارتقای کیفیت سکونت و افزایش رضایت مندی ساکنان هر کدام از بافت ها بر اساس معیارهای سازنده کیفیت محیط و با توجه به خواست آنان برنامه ریزی نمود.