پروتئین التهابی خارجی (oipa) یکی از پروتئین های غشای خارجی هلیکو باکتر پیلوری می باشد که نقش مهمی در القای التهاب توسط این باکتری ایفا می کند. مطالعات زیادی بر روی نقش این پروتئین در تغییر مسیر های سیگنال داخل سلولی و بیماریزایی انجام شده است. تحقیق حاضر به بررسی جنبه های مبهم بیماریزایی این پروتئین و تاثیر آن در تغییر سیگنالینگ داخل سلولی و همچنین تاثیر این پروتئین بر روی بلوغ و تولید برخی سیتوکین ها توسط سلول های دندریتیک پرداخته است. سلول های اپیتلیال معده در معرض غلظت های مختلف از پروتئین نوترکیب oipa قرار گرفته و میزان سمیت، نحوه القای آپوپتوز، نحوه اتصال پروتئین به سلول و مسیر های سیگنالینگ داخل سلولی مورد بررسی قرار گرفت. در مرحله بعد سلول های دندریتیک نیز در معرض غلظت های مختلف این پروتئین قرار گرفت و میزان بلوغ و نحوه ترشح سیتوکین ها نیز در این سلول ها بررسی شد. در این مطالعه مشخص شد که oipa قادر است به سلول های اپیتلیال معده چسبیده و اثرات سمی و آپوپتوتیک بر روی این سلول ها دارد. oipa سبب القای آپوپتوز از مسیر میتوکندریایی میشود و نسبت bax: bcl-2 را در این سلول ها افزایش می دهد. سلول های دندریتیک نیز پس از مواجهه با oipa دچار کاهش بیان در مارکر های بلوغ شدند و میزان ترشح il-10 نیز در آنها کاهش یافت ولی تغییری در ترشح il-12 نداشتند. اتصال نقش مهمی در بیماریزایی هلیکوباکتر پیلوری بازی می کند. پس از اینکه باکتری به سلولهای اپیتلیال معده متصل شد، oipa باعث القای آپوپتوز از مسیر میتوکندریایی در این سلول ها می شود. ناتوانی میزبان در حذف کامل باکتری بعلت فرار هلیکوباکتر پیلوری از پاسخ ایمنی است و دندریتیک سل ها واسطه های اصلی بین ایمنی ذاتی و اکتسابی می باشند. هلیکوباکتر پیلوری با استفاده از oipa باعث سرکوب سلول های دندریتیک شده و با این روش به پایداری بیشتر عفونت کمک می کند.