دورکاری روشی برای سازماندهی کار بر مبنای ایجاد انعطاف زمانی و مکانی در انجام کار، با استفاده از قابلیت های فناوری اطلاعات است . مفهوم اصلی نهفته در ورای دورکاری این است که کارکنان می توانند دور از محل اداره، در زمان دلخواه خود، با استفاده از فناوری های پیشرفته ارتباطات راه دور و رایانه کار کنند و سپس نتایج کار را به صورت الکترونیکی، به اداره یا محل دیگری منتقل کنند. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی میزان موفقیت در پیاده سازی طرح دورکاری در سازمان تامین اجتماعی و پذیرش طرح از سوی کارکنان می باشد. افزایش روز افزون مسافرتهای درون شهری , ترافیکهای سنگین صبحگاهی و عصرگاهی , افزایش هزینه های رفت و آمد افراد از محل کار به خانه ها , ایجاد آلودگی در شهرها, به ویژه شهرهای بزرگ , اتلاف زمان افراد برای رسیدن به محل کار و از بین رفتن انرژی از جمله موضوعاتی است که انجام چنین تحقیقی را ضروری می سازد. این پژوهش ، بصورت کاربردی و از نوع پیمایشی می باشد که در آن نقش شاخص هایی نظیر زیرساخت های ارتباطی در سازمان ، مهارت های ارتباطی کارکنان ، مهارت های فردی کارکنان ، مزایای دورکاری و معایب دورکاری در تحقق الگوهای دورکاری مورد بررسی و آزمون قرار گرفته است . داده های جمع آوری شده توسط پرسشنامه با استفاده از آزمونهای فرض آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و فرضیات تعریف شده تائید شدند . یعنی بین تحقق دورکاری در سازمان با شاخص های تعریف شده فوق ارتباط وجود دارد .