وله شوئینکا ( -1934) از برجسته ترین نمایشنامه نویسان نیجریه ای است که در رسته ی معدود افرادی قرار می گیرد که برده داری را به نشانه ی ابزار سلطه گری مذموم شمرده است. وی همچنین در سال 1986 به عنوان اولین نویسنده ی سیاه پوست آفریقایی به کسب جایزه ی نوبل ادبی نایل گردید. با توجه به این مهم که در یک جامعه ی استعماری، افراد تحت لقای صاحبان قدرت اند، بی شک متأثر از قدرت و گفتمان آن قرار خواهند گرفت. نظر به اینکه میشل فوکو ( 1984 -1926 ) فیلسوف، متفکر پساساختارگرا و تاریخ نگار فرانسوی در قرن بیستم محسوب می شود، شهرت وی در واقع به نگاه متفاوتش به پدیده ها و مفاهیم تثبیت شده از جمله قدرت و گفتمان مربوط میشود. تا کنون مسأله ی قدرت در دست شمار زیادی از محققان و نظریه پردازان عصر حاضر و اعصار پیشین قرار گرفته است. افزون بر آن مقوله ی گفتمان نیز نقش اصلی مباحث مختلفی مانند زبان شناسی، جامعه شناسی، روان شناسی و غیره را ایفا کرده است. در تحقیق حاضر، محقق مفاهیم قدرت و گفتمان را از دیدگاه فوکو در سه نمایشنامه ی بزرگ شوئینکا از جمله "شیر و جواهر" ، "فرزندان روزگاران دور" و "مرگ و مهتر شاه" بررسی می کند. و در پایان، با توجه به شواهد موجود اظهار میدارد که رگه های قدرت و ارتباط آن با مفاهیم دانش و مقاومت در این آثار به آسانی قابل مشاهده است، از طرفی گفتمان ارائه شده توسط فوکو در یک جامعه و در یک برهه ی زمانی خاص به صورت یکپارچه یافت میشود. این در حالیست که در نمایشنامه های پیش رو دو جریان گفتمانی به موازات هم و در جهات مختلف در حرکت اند. بنابراین، آنچه فوکو به عنوان گفتمان در نظر می گیرد، در این آثار قابل بررسی نمی باشد.