درآثار برجسته سیلویا پلت، تونی ماریسون و مارگارت اتوود که مورد بررسی و نقد قرار گرفته اند، جسم رنجدیده ی شخصیت های این نویسندگان به مثابه بازتاب درد و رنج فردی و اجتماعی به شمار می رود. پژوهش حاضر ابتدا به تئوری های رنج و پیامدهای آن بر جسم و روان انسان اشاره می کند. سپس بحث می کند که تصویر بدن رنجدیده ی در آثار برجسته مورد بحث منفعلانه ظلم و جوری را که در گفتمان های فرهنگی، اجتماعی و تاریخی غرب مسکوت مانده اند بازتاب می کند. آثار زخم بر جای مانده از دردو رنج به عنوان وسیله ای برای ایجاد ارتباط و گفتگو میان شخصیت های مظلوم و خوانندگان این متون فراهم شده است. اجسام رنجدیده ی شخصیت های سیلویا پلت، تونی ماریسون و مارگارت اتوود به رغم شرایط متفاوت فردی، فرهنگی، تاریخی و اجتماعی خود، دارای خصیصه ای کم و بیش مشترک اند و آن گریز از سرنوشتی است که جامعه، فرهنگ، سیاست و تاریخ آنها را ریخته اند. درد و تنش از جریان های مسلط بر داستان زندگی این شخصیت هاست که درسکوتی رنج آمیز با آشفتگی روانی و درد جسمی به سر می برند بی آنکه بتوانند بر سرنوشتی که نهاد های ترویج ظلم و جور در غرب بر آنها رقم زده اند تن در دهند. این شخصیت ها می کوشند تا با تعریف داستان رنج خود و شاهد آوردن از آثار برجای مانده از ستم بر روی بدن ها گذشته تلخ و دردآور خود را رها کرده و امیدی برای بهبودی، زندگی دوباره و دگرگونی گفتمان رایج پیدا کنند. از این رو، پژوهش حاضر چنین متون ادبی را پیام آور آینده ای امیدوار کننده میداند.