پسوریازیس یک بیماری التهابی مزمن با دوره های عود و بهبودی متناوب در پوست و مفاصل است که عوامل مستعد کننده ژنتیکی و محیطی متعددی در ایجاد آن اثر می گذارند. در ضایعات پوستی این بیماری با افزایش تکثیر کراتینوسیت ها، آنژیوژنز و نفوذ لکوسیتی؛ اپیدرم ضخیم، ملتهب و پوسته ریز شده و خارش و ظاهر ناخوشایند آن موجب ناراحتی و کاهش کیفیت زندگی بیمار می شود. درمان انواع خفیف و متوسط این بیماری با استفاده موضعی از یک نرم کننده و ضد التهاب با خاصیت ضد تکثیر سلولی، رایج و مفید می باشد(1). گونه perforatum از گیاه hypericum که به آن علف چای هم می گویند، دارای خواص ضد میکروبی و ضد التهابی شناخته شده ای بوده و برای التیام جراحات پوستی، سوختگی و گزیدگی مورد استفاده قرار گرفته است(2). در این مطالعه اثر استعمال موضعی پماد 5% عصاره این گیاه در کاهش مشخصات کلینیکی و بافتی ضایعات پسوریاتیک، با اثر پماد پایه فرمولاسیون (پلاسبو) در 12 بیمار مبتلا به پسوریازیس پلاکی خفیف تا متوسط مقایسه شده و تغییرات سطح tnf? بافتی قبل و بعد از درمان ضایعات به روش ایمونوهیستوشیمی مورد بررسی قرار گرفته است. نتیجه این مطالعه نشان می دهد که تمام مشخصات کلینیکی و پاتولوژیکی نشان دهنده فاز فعال ضایعات در اثر استعمال دارو بهبود قابل توجهی (p<0.05) با برتری قابل توجه دارو به پلاسبو (p<0.05) داشته است و بهبود فاکتور های ضخامت، پوسته ریزی و خارش، همراه با آکانتوز، هیپوگرانولوز و نازک شدگی صفحات فوق پاپیلری چشمگیرتر (p<0.01) بوده است. تراکم tnf? در اپیدرم بافت های درمان شده با دارو هم در مقایسه با پلاسبو کاهش معنی داری (p<0.05) پیدا کرده است.