هضم بی هوازی یکی از پرکاربرد ترین روش های تثبیت لجن در دنیا می باشد. با هدف افزایش کارآیی هاضم های بی هوازی تصفیه خانه فاضلاب شهر شیراز، پایلوتی متشابه با هاضم های واقعی در محل تصفیه خانه فاضلاب ساخته و نصب گردید. این پایلوت در 3 فاز بهره برداری زمانی متفاوت مورد مطالعه قرار گرفتند. در فاز 1 حجم 5/5 لیتر لجن خام (خروجی ته نشینی اولیه) به مدت 40 روز به پایلوت در فاز مزوفیل تزریق گردید. در فاز 2 حجم 5/5 لیتر مخلوط به نسبت 1:1 لجن خام و لجن مازاد بیولوژیکی به مدت 40 روز به پایلوت در فاز مزوفیل افزوده شد .در فاز 3 به مدت 40 روز حجم 5/5 لیتر لجن مازاد بیولوژیکی ( خروجی ته نشینی ثانویه) روزانه به پایلوت در فاز مزوفیل تزریق گردید. در دوره طرح این 3 فاز مورد مطالعه قرار گرفته و بوسیله سه معیار زیر با یکدیگر مقایسه شده اند. اولین معیار درصد تخریب جامدات فرار کل، دومی نرخ تولید بیوگاز به ازاء کیلوگرم جامدات فرار تغذیه و سومین معیار نرخ تولید بیوگاز به ازاء کیلوگرم جامدات فرار تخریب شده می باشد. در نتیجه این مقایسه مشخص گردید که بازده فرآیند هضم در فاز یک بیشترین مقدار (56% ) را داراست و بازده به ترتیب در فاز های دو و سه 51% و 37% می باشد که نشانگر یک روند نزولی است. با امکان سنجی انجام شده، این نتیجه حاصل شد که جداسازی لجن های مازاد و خام قبل از هضم در مقایسه با تغذیه مخلوط لجن ها منجر به هضم بهینه و نرخ تولید گاز بیشتر می گردد.