ارتباط میان فرهنگ های مختلف علاوه بر شناخت از یکدیگر، می تواند به بروز توانایی های آنها کمک نماید. این در حالی است که شهر اصفهان به واسطه گذشته تاریخی، فرهنگی خود می تواند به عنوان نماینده ای از ایران در سطح جهان مطرح شود و موجب شناساندن فرهنگ ایرانی در جوامع دیگر شود. از طرف دیگر شهر فلورانس در ایتالیا، به عنوان یکی از قطب های فرهنگی ایتالیا و اروپا و شهر پیشرو در دوران رنسانس، مورد توجه خاصی قرار دارد. این شهر با پتانسیل های خود و به بهانه خواهرخواندگی و شباهت های تاریخی، شهری و ... با اصفهان؛ می تواند محمل این ارتباط فرهنگی قرار گیرد. در این میان آنچه از ایران و اصفهان به عنوان سفیری فرهنگی در شهر فلورانس جلوه گر می شود خود حائز اهمیت است. این سفیر فرهنگی می تواند در معماری به عنوان ظرفی برای این واقعه و صنایع دستی به عنوان مظروف این ظرف نمود بیرونی یابد. این ظرف و مظروف،علاوه بر دارا بودن سرچشمه های فرهنگی یکسان، هر دو دارای شاخصه هایی از فرهنگی ایرانی هستند. صنایع دستی به عنوان یکی از مبانی هویت بخش اصفهان، و معماری مطرح شده بر پایه شاخصه های معماری ایرانی؛ هر دو می توانند سفیر فرهنگی این مرز و بوم را شکل دهند. توجه به بستر فلورانس برای قرار گیری این معماری در آن حائز اهمیت است که این نگاه می تواند زبان گفتگوی اثر بخش را فراهم آورد. این پژوهش در دو بخش یادداشت ها (تحت عنوان رساله) و طرح معماری تنظیم شده است. بخش اول مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای، مطالعات میدانی، مصاحبه ها و ... می باشد که در فصول متعدد دسته بندی شده است و بخش دوم با تکیه بر طرح واره ها و ترسیمات مبتنی بر مطالعات شکل گرفته است و در نهایت اثری به عنوان طرح پیشنهادی ارائه گردیده است.