امروزه یکی از مسائل مهم ومورد توجه جامعه بین المللی، مساله رعایت حقوق زنان و مراعات تساوی حقوق زن و مرد و عدم تبعیض بر اساس جنسیت است. از سوی دیگر در نظام بین الملل جدید شاهد افزایش روز افزون اهمیت و نقش سازمانهای غیردولتی حقوق بشری در تحقق هر چه بیشتر موازین حقوق بشری هستیم. در بین این سازمانها دو سازمان عفوبین الملل و دیده بان حقوق بشر از جمله مطرح ترین و مهمترین سازمانها در حوزه نظارت بر حقوق بشر در سطح بین الملل هستند که می توانند از طریق محکومیت اخلاقی کشورها به صورت یک ابزار فشار افکار عمومی جهانی عمل کرده و با گزارش ها و بیانیه های خود توجه جهانی را به وضعیت حقوق بشر در یک کشور جلب نموده، حتی منجر به تغییر سیاستهای حقوق بشری در یک کشور شوند. بررسی ها و گزارشهای این سازمانها نشان می دهد که در بسیاری از کشورها از جمله ایران، زنان در دسترسی به منابع مالی، فرصتهای شغلی و حقوق اجتماعی و خانوادگی و شرکت در تصمیم گیری در امور کشوری، به سطح مساوی با مردان نرسیده اند. بنابراین نگارنده هدف را در پژوهش حاضر بررسی وضعیت زنان در ایران و همچنین بررسی نتایج مثبت و منفی گزارشهای سازمانهای مذکور نسبت به وضعیت حقوق بشر در ایران قرار داده است. با توجه به مطالبی که ذکر شد سوالی که همواره در ذهن نگارنده وجود داشته و سبب شد تا آن را دستمایه این پژوهش قرار دهد این است که عمده چالشها و فرصتهای حاصل از گزارشهای سالیانه سازمانهای بین المللی غیردولتی نسبت به وضعیت حقوق زنان در ایران چه می باشد؟که بر اساس بررسی ها و مطالعات اولیه فرضیه اصلی این است که اعمال تحریم های جهانی عمده چالش و توجه داخلی به رعایت هر چه بیشتر موازین حقوق زنان، ارتقاء پرستیژ بین المللی و ابهام زدایی از وضعیت جاری حقوق بشری از عمده فرصتهای حاصل از گزارشهای سازمان های بین المللی غیردولتی می باشند. و نتیجه ای که از بررسی فرضیه حاصل شد به این گونه است که اگر ایران با سازمانهای بین المللی همکاری نماید، در سطح بین المللی وجهه اش بهبود یافته و در سطح داخلی می تواند از کمک های بین المللی نهایت استفاده را در جهت بهبود وضعیت زنان نماید و عدم همکاری با این سازمانها باعث می شود قطعنامه های بیشتری علیه ایران صادر شود که نتیجتاً راه را برای تحریم ها هموارتر می نماید.