به دلیل مشخصه ذاتا انحصاری شبکه های توزیع امکان رقابت در این شبکه ها در قسمت سیم داری وجود ندارد. به منظور حمایت از مشترکان قانون گذار طرح هایی را به منظور بهبود کارایی و کیفیت خدمات شرکت ها وضع کرده است که از طرح های سنتی مانند نرخ بازگشت سرمایه شروع شده است و امروزه در حال ارتقاء به سمت طرح بیمه قابلیت اطمینان می باشد. این رساله در اولین گام به مقایسه طرح بیمه قابلیت اطمینان با طرح های پیشین پرداخته و در قیاس با آن طرح ها نقاط قوت و ضعف طرح بیمه را مورد کنکاش قرار می دهد. با وجود قراردادهای بیمه قابلیت اطمینان، شرکت های توزیع بیش از پیش در معرض ریسک های مرتبط با خاموشی مشترکان قرارگرفته و لذا ریسک به عنوان عنصری تاثیرگذار در تصمیم گیری های آن ها وارد می شود. به تعبیر دیگر با ورود طرح بیمه شرکت های توزیع بیش از هر زمان دیگری با مسئله موازنه ریسک و بازدهی در سرمایه گذاری های خود روبرو می شوند. در چنین وضعیتی هدف مدیران دارایی کسب بیش ترین بازدهی در کمترین ریسک ممکن بوده و مدیریت ریسک همان فرایندی است که از طریق آن در مقابل انواع ریسک ها از خود واکنش نشان می دهند. این رساله در گام دوم ابزارهای مدیریت ریسک در شرکت توزیع شامل سرمایه گذاری در جهت کنترل ریسک، متنوع سازی در جهت کاهش ریسک و عقد قراردادهای بیمه اتکایی با منابع تولید پراکنده را مورد ارزیابی قرار می-دهد.