تحقیق حاضر با هدف مقایسه کارایی سیستم های کنترل کننده تعادل ایستا در دو گروه مردان فعال و غیر فعال به دنبال یک فعالیت وامانده ساز و با ایجاد اختلال در هریک از این سیستم ها انجام شد. جامعه آماری این پژوهش تمام دانشجویان مرد فعال و غیر فعال شهر تهران بودند که با استفاده از روش نمونه گیری داوطلبانه و بعد از پر کردن پرسشنامه سلامت فردی و وضعیت عمومی، تعداد 40 نفر از دانشجویان دانشگاه های شهید رجایی و تربیت معلم انتخاب و به دو گروه 20 نفره فعال و غیر فعال تقسیم شدند. برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها از روش های توصیفی و استنباطی از جمله آزمون های کلموگروف اسمیرنوف و تحلیل چند عاملی، در سطح معناداری(05/0?p)، و نرم افزار 19spss استفاده شد. نتایج نشان داد که پس از یک فعالیت وامانده ساز و تحت شرایطی که در سیستم های کنترل کننده تعادل اختلال ایجاد نشود و یا در سیستم حسی عمقی، بینایی و حسی عمقی، دهلیزی اختلال ایجاد شود، تعادل مردان فعال بهتر از مردان غیر فعال می باشد(05/0?p) همچنین وقتی در سیستم بینایی، حسی عمقی و دهلیزی به دنبال یک فعالیت وامانده ساز اختلال ایجاد شود، هیچ تفاوت معناداری بین تعادل در دو گروه وجود ندارد. این یافته ها نشان می دهد که هر کدام از سیستم های حسی عمقی و دهلیزی به تنهایی و سیستم بینایی و حسی عمقی، تواما تحت تاثیر فعالیت وامانده ساز قرار میگیرند که باعث کاهش کارایی آنان در کنترل تعادل ایستا مردان فعال و غیر فعال می شوند. همچنین میتوان گفت تحت این شرایط تعادل ایستای مردان فعال احتمالا به دلایلی چون: تمرینات، آمادگی جسمی و ذهنی، هماهنگی بهتر عصبی عضلانی و تغییرات ساختاری در این سیستم ها صورت گرفته بهتر از مردان غیرفعال می باشد. از آنجایی که تمرینات بر روی سیستم حسی عمقی، دهلیزی، بینایی و حسی عمقی مردان فعال تاثیر گذار بوده، پیشنهاد می شود مربیان با در نظر گرفتن تمرینات ویژه در جهت افزایش کارایی این سیستم ها در ورزشکاران مبتدی به منظور حفظ تعادل ایستا گام بردارند.