این پژوهش به منظور بررسی اثر بخشی روان درمانگری بین فردی گروهی (ipt-ag) بر کاهش نشانه های افسردگی و افزایش کیفیت زندگی و مهارت های اجتماعی دانش آموزان دختر انجام شد. این پژوهش از نوع پژوهش های آزمایشی با گروه کنترل نما و با طرح اندازه گیری مکرر بود. تعداد 400 نفر بعنوان نمونه با استفاده از نمونه گیری خوشه ای، انتخاب شدند و پرسش نامه افسردگی کودک و نوجوان کواکس جهت غربالگری به آنان ارائه شد. کسانی که در پرسش نامه افسردگی نمره بالاتری از خط برش (19و بالاتر) کسب نمودند مشخص و از میان این افراد، 30 دانش آموز بطور تصادفی انتخاب شدندو با استفاده از شیوه گمارش تصادفی در گروه مداخله و گروه کنترل(کنترل نما) قرار گرفتند. بعد از تشکیل گروه به دلیل غیبت آزمودنی ها، تعداد اعضا گروه آزمایش به 11 آزمودنی رسید و تعداد کل نمونه در پس آزمون 26 نفر شد. در مرحله پیش آزمون، هر دو گروه پرسش نامه های افسردگی، مهارت های اجتماعی و کیفیت زندگی را تکمیل کردند. سپس در گروه مداخله، روش روان درمانگری بین فردی گروهی در 12 جلسه اجرا شد. در پایان هر دو گروه پرسش نامه های مذکور را تکمیل کردند.همچنین دو ماه پس از پایان جلسات جهت پیگیری میزان ماندگاری نتایج درمان از دو گروه آزمایش و کنترل خواسته شد به پرسشنامه های پژوهش دوباره پاسخ دهند. نتایج نشان داد که روان درمانگری بین فردی گروهی توانست کاهشی معنادار در نشانه های افسردگی(001/0› p) و افزایش معنادار در کیفیت زندگی(001/0› p) و مهارت های اجتماعی(001/0› p) نوجوانان به وجود آورد. همچنین روان درمانگری بین فردی باعث افزایش معنادار در خرده مقیاس ها مهارت های اجتماعی در سطح بیانگری هیجانی(00/0p<)، حساسیت هیجانی(037/0p<)، کنترل هیجانی (038/0p<) و کنترل اجتماعی(02/0p<) آزمودنی های و خرده مقیاس های کیفیت زندگی در سطح سلامت جسمانی(00/0p<)، سلامت روانی(007/0p<)، روابط اجتماعی(019/0p<) آزمودنی های گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل نما شده است. این پژوهش نشان داد که روان درمانگری بین فردی گروهی به عنوان یک یار روش های درمانی مبتنی بر شواهد می تواند در درمان نشانه های افسردگی نوجوانان استفاده شود. همچنین این روش درمانی باعث افزایش معنادار سطح کیفیت زندگی و مهارت های اجتماعی نوجوانان می شود.