زلزله وجه غالب سوانح طبیعی در ایران را تشکیل می دهند و از این رو یکی از مهمترین مسائل جامعه امروز چگونگی مقابله با این سوانح و کاهش خسارات و آسیب پذیری و تبعات ناشی از رخ داد آنهاست با توجه به تعداد بسیار زیاد گسل ها در سطح تهران و سوابق تاریخی فعالیت این گسل ها شایسته است به منظور پیشگیری از تبعات زیانبار زلزله های احتمالی در تهران برنامه ریزیهای کاربردی واقع بینانه ای صورت پذیرد. منطقه 12 تهران به علت وجود بافت فرسوده، عرض کم معابر، ریزدانگی، نفوذناپذیری، ناپایداری، کمبود فضای باز به عنوان مطالعه موردی این پژوهش انتخاب شده است. در این تحقیق با استفاده از مدل تحلیل سلسله مراتبی معکوس(ahwp)، میزان آسیب پذیری قطعات ساختمانی منطقه 12 تهران در برابر زلزله به دست آمده است.که شاخص های اعمال شده در آن عبارتند از: بیشینه شتاب زمین، کیفیت ابنیه، تراکم جمعیت، نسبت ارتفاع ساختمان ها به عرض معبر(درجه محصوریت)، کاربری های خطرزا، مساحت قطعات، فاصله از مراکز درمانی، نوع سازه،فاصله از فضای باز،سطح آب زیر زمینی،نوع خاک. نتایج به دست آمده نشان می دهند قطعات ساختمانی که دارای کیفیت ابنیه پایین هستند و در محدوده های با جنس خاک نرم و ریزدانه ،سطح آب زیر زمینی بالا ،تراکم جمعیتی بالا، درجه محصوریت بالا، بیشینه شتاب زمین بالا،نوع سازه غیرمقاوم ،مساحت قطعات کوچک، دور از فضای باز ،نزدیک به کاربری خطرزا و دور از مراکز امدادی قرار گرفته اند در مقابل زلزله آسیب پذیرترند. این موضوع درناحیه 1و3و6 مشهود می باشد.و بهسازی و مقاوم سازی بافت های فرسوده, طرح تجمیع و ایجاد فضاهای باز کافی در این سه ناحیه پیشنهاد می گردد و معابر با آسیب پذیری زیاد نیز, نیاز به تعریض دارد .