یادگیری بخش عمده ای از زندگی هر فرد است و حتی زمانی که به آن فکر نمی کند هم اتفاق می افتد. مثل زمانی که افراد با دوستان خود در مورد مضامین مختلف )اجتماعی، اقتصادی و غیره( صحبت می کنند. در مدارس و فضاهای آموزشی نیز بخش اعظمی از یادگیری و تجربه و فهم دانش آموزان از حیات اجتماعی در فضاهای باز و نیمه باز، فضاهای رابط و بینابین حیاط مدرسه در حال شکل گیری است، فضاهایی که به دلیل داشتن کاربری بدون نام و سیال، عموماً در طراحی مورد بی توجهی قرار می گیرند. بنابراین این فضاها در طراحی مدارس معاصر، فاقد مولفه های کیفی فضا همچون پویایی، سرزندگی، انعطاف پذیری، آسایش، ایمنی و غیره می باشند. در چنین محیطی دانش آموزان دیگر رغبت کافی را جهت گرد هم آمدن در ساعات غیر درسی )فراغت( ندارند. هدف از پژوهش حاضر، دستیابی به معیارهای طراحی فضاهای باز و نیمه باز در مدارس راهنمایی با تأکید بر قابلیت های محیطی موثر بر ذهن و رفتار نوجوانان به منظور ارتقاء اجتماع پذیری این فضاها می باشد. در این تحقیق بر پای? تلفیق نظریات مرتبط با موضوع تحقیق، از روش تحقیق مطالعه موردی استفاده شده است و براساس نتایج تحقیق، معیارهای معمارانه ای برای طراحی فضاهای باز و نیمه باز مدارس در جهت ارتقاء اجتماع پذیری این فضاها استنتاج گردیده است. جامعه ی آماری در این پژوهش شامل کلیه ی دانش آموزان پسر مقطع راهنمایی شهر ری تهران در سال 09 می باشد. روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای است و نمونه ی آماری در این تحقیق 991 - تحصیلی 09 دانش آموز و 90 دبیر می باشد. برای جمع آوری اطلاعات تحقیق از پرسشنامه ی محقق ساخته استفاده شده است. اطلاعات حاصله پس از طبقه بندی، با استفاده از نرم افزار آماری spss ، به مقتضای نوع متغیرها و ارتباط آنها با یکدیگر مورد بررسی قرار گرفته و پس از تحلیل توصیفی نظرات کاربران نتایج زیر به دست آمده است. * درجه اول اهمیت: عناصر غیر ثابت یا پویا / به ترتیب: فضای سبز، بو، دما، نور و صدا. * درجه دوم اهمیت: عناصر نیمه ثابت فضا )انعطاف پذیری عملکرد( / به ترتیب: فضای نیمه باز موقت، مبلمان جهت نشستن، تماشا و تجهیزات. * درجه سوم اهمیت: عناصر ثابت فضا / به ترتیب: تزیین، نقوش، رنگ، بافت، مصالح، شکل، علائم و نشانه ها . * درجه چهارم اهمیت: موقعیت و وسعت فضا در سازمان فضایی کل بنا.

خاورمیانه از جمله مناطق مهمی است که به علت موقعیت استراتژیک و ژئواستراتژیک، همواره مورد توجه قدرت های بزرگ بوده است. پس از فروپاشی شوروی، منطقه ی خاورمیانه در مرکز ثقل سیاست خارجی آمریکا به عنوان قدرت برتر جهانی قرار گرفت. فروپاشی شوروی، به معنی عدم وجود چالش گر استراتژیک جدی برای آمریکا بود، اما برتری آمریکا در مقایسه با قدرت های بزرگ در نظام بین الملل، توسط گروه ها و افرادی که ارزش های آن ها با ارزش های آمریکایی - لیبرالیسم - تعارض داشت، به چالش گرفته شد. این گروه ها و افراد عمدتاً دارای تفسیر خاصی از اسلام هستند که به بنیادگرایی اسلامی معروف شدند و عمده ی خاستگاه این گروه ها و افراد، منطقه ی خاورمیانه می باشد. با وقوع حملات تروریستی یازده سپتامبر، مبارزه آمریکا با این گروه ها و افکار وارد مرحله ی جدیدی شده است؛ لذا ترویج دموکراسی و انجام اصلاحات به منظور ایجاد دموکراسی در کشورهای منطقه ی خاورمیانه، محوریت سیاست خارجی آمریکا را در منطقه شکل داد. این پژوهش با مروری بر استراتژی های آمریکا در خاورمیانه بعد از جنگ سرد در فاصله ی زمانی 2008-1990، ضمن بررسی چالش های فرا روی آمریکا در منطقه، به بررسی راهبردهای آمریکا در خاورمیانه در دوران اوباما پرداخته است؛ و بر این باور است که اوباما در صدد است تا با محور قرار دادن اصلاحات و ترویج دموکراسی در منطقه و ایجاد حکومت های دموکراتیک، بستر ثبات و امنیت را در منطقه فراهم کند، تا ضمن دستیابی به منافع و همچنین ارتقای جایگاه این کشور در منطقه، به حل چالش های منطقه بپردازد.