سبک شیوه خاصی است که نویسنده یا شاعر برای بیان مفاهیم مورد نظر خود در اثر ادبی به کار می برد. در مورد سبک از گذشته تاکنون تعاریف گوناگونی بیان شده است؛ اما مفهوم این اصطلاح با ظهور مکاتب جدید ادبی و دستاوردهای علمی زبان شناسی متحول گردیده است. این اصطلاح در حال حاضر در مورد روش هایی به کار می رود که با استفاده از فنون و مفاهیم زبان شناسی به مطالعه تحلیلی ادبیات می پردازد. سبک شناسی جدید در صدد است با تجزیه و تحلیل کلام در سطح گفتمان (واحدهای فراتر از جمله) به خوانش عمیق آثار ادبی برسد. هدف از نوشتن این رساله تأملاتی درباره ی مبانی سبک شناسی شعر و نثر با در نظر داشتن تازه ترین نظریات مربوط به این دو حوزه است. به همین منظور با ترجمه یکی از کتاب های سبک شناسی که با دیدگاهی نو و ساختاری منسجم و روش مند به زبان انگلیسی نوشته شده است؛ مفاهیم اساسی در حوزه سبک شناسی جدید، استخراج ودر یک نظم منطقی در رساله گنجانده شده است. علاوه بر تبیین مبانی نظریه، در صورت لزوم به شرح و بسط برخی موضوعات و نیز در یک بخش جداگانه به بررسی و انطباق سبکی این نظریات بر نمونه هایی از شعر و نثر فارسی پرداخته شده است. در این بخش، داده ها علاوه بر تطبیق با مبانی نظری به صورت نمودارهای آماری نشان داده شده اند.