سید شهاب الدین بن سعید موسوی حویزی معروف به ابن معتوق یکی از شاعران شیعه مذهب عصر عثمانی است.او درحویزه دیده به جهان گشود.دوران زندگی ابن معتوق هم عصر با حکومت مشعشعیان در حویزه بود.او در ابتدا اشعارش را جمع آوری نمی کرد، به همین دلیل بخش اعظمی از اشعار او از بین رفته است، تا اینکه به سید علی خان مشعشعی پیوست و به تشویق وی به گردآوری سروده هایش پرداخت.بعد از مرگ وی پسرش کار جمع آوری را ادامه داد که حاصل این تلاش بر جای ماندن دیوان چهار هزار بیتی است که شامل فصل های ذیل است: 1- مدایح( 52 قصیده) 2- مراثی (4 قصیده) 3- سروده هایی با موضوعات مختلف.4- بندها شعر ابن معتوق در میان شاعران دوره انحطاط از برجستگی خاصی برخوردار است و آن فصاحت، شیوایی و دوری از پیچیدگی شعر در دوره انحطاط است.در عین حال شعر او بسیاری از ویژگی های شعر کهن جاهلی همچون آوردن مقدمه غزلی در ابتدای قصاید، گریه بر اطلال، وصف شتر، وصف شراب و... را در خود جای داده است. شعر او ، به تبعیت از دوره ای که او در آن می زیست، سرشار از آراستگی های لفظی و انواع صنایع بیانی و بدیعی است که معنا را تحت تاثیر خود قرار داده است.آنچه ابن معتوق بیشتر به آن شهرت دارد یکی مدایح فراوانی است که برای سید علی خان مشعشعی سروده است و دیگری اشعار نثرگونه ای است که بند نام دارد. این پایان نامه سعی دارد تا ابعاد ناشناخته زندگی و اشعار او را در حد توان پژوهشگر مورد بررسی قرار دهد. کلید واژه ها: ابن معتوق،حویزه، مدح، سید علی خان.