پایان نامه حاضر به بررسی بازنمایی تصویر زن در ادبیات نمایشی عصر مشروطه و سیر تطور آن می پردازد. فرضیه نخست ما مبتنی بر این نظر است که شخصیت زن در ادبیات نمایشی پیش از مشروطه تنها در نسبت با نیازهای مرد هویت یافته است اما در دوران مشروطه شخصیتی مستقل یافته است. این فرضیه با فرضیه دیگر ما که بر تاثیر حرکت های آزادیخواهانه غرب بر گفتمان نمایشنامه نویسان مشروطه خواه در رابطه با نقش زن مطرح است پیوستگی دارد. این پژوهش به دنبال دست یافتن به طرحی دقیق از میزان تاثیر اندیشه غربی بر ذهن و زبان نویسندگان عصر مشروطه در راستای پی افکندن الگویی برای زن جدید می باشد. به این منظور ابتدا طرحی از اتفاقات عصر مشروطه نمایش داده شده و سپس به آراء کسانی که در وارد کردن تصاویر تازه از زن از طریق نوشتار فعالیت داشته اند رجوع کرده ایم. در امتداد این موضوعات به سراغ نمایشنامه نویسان این دوران به عنوان منابع اصلی رفته ایم.ردیابی نوع نگاه و شخصیت زن در آثار این نمایشنامه نویسان عدم انعکاس تصاویر زن غربی را به عنوان الگو نمایش می دهد. دوران تاریخی مورد تحلیل ما اگرچه عنوان عصر مشروطه را بر خود دارد، اما این بازه تاریخی محدود به جنبش مشروطه نیست. بازه تاریخی مورد نظر ما از سالهایی که مقدمات شکل گیری فرهنگ مشروطه شکل می گیرد آغاز و تا زمانی که هنوز ذهن و زبان نویسندگان در فضای منبعث از فرهنگ مشروطه به خلق آثار می پردازند ادامه دارد. روش ما در این رساله توصیفی- تحلیلی بوده است و بر اساس توصیف کیفی آثار ، تحقیق خود را ساماندهی کرده ایم. روش گردآوری اطلاعات در این رساله مطالعه اسنادی بوده است. واژگان کلیدی نمایشنامه، مشروطه، زن، بازنمایی