استقامت قلبی-تنفسی یکی از عوامل آمادگی جسمانی است که با تمرینات منظم و هوازی توسعه می یابد. تمرینات هیپوکسی اینتروال از جمله تمریناتی است که بدین منظور طراحی شده است. هدف از اجرای تحقیق حاضر، بررسی تاثیریک دوره تمرین دویدن با هیپوکسی اینتروال بر توان هوازی، اریتروپویتین، هموگلوبین وسلول های قرمز خون دختران دانشجو بود. روش این تحقیق نیمه تجربی و نمونه تحقیق به صورت نمونه در دسترس، شامل 22 نفر از دانشجویان دختر غیر فعال با میانگین سن (82/0 ± 55/20 سال)، قد (7/3 ± 91/160 سانتی متر) و وزن (35/6 ± 27/55 کیلوگرم) بود که به روش کومه ای در دسترس انتخاب شده و به صورت تصادفی ساده در دو گروه هیپوکسی اینتروال و اینتروال قرار گرفتند. گروه اول به مدت 2 ماه و 1 جلسه در هفته تحت تمرین دویدن اینتروال در شرایط هیپوکسی و گروه دوم نیز به مدت 2ماه و 1 جلسه در هفته تحت تمرین دویدن اینتروال در شرایط عادی قرار گرفت. برای تعیین سطح هموگلوبین، سلول های قرمز خون و هورمون اریتروپویتین قبل و بعد از شروع پروتکل تمرینی خون گیری به عمل آمد. از آزمون بروس برای تعیین توان هوازی قبل و بعد از تمرینات استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمونt همبسته و برای مقایسه پیش و پس آزمون توان هوازی، هورمون اریتروپویتین، هموگلوبین و سلول های قرمز خون در گروه اینتروال و هیپوکسی اینتروال و نیز از آزمون t مستقل برای مقایسه دو گروه استفاده گردید. نتایج به دست آمده نشان داد بین دویدن اینتروال و هیپوکسی اینتروال در تغییر سطوح هموگلوبین، سلول-های قرمز خون،توان هوازی و میزان ترشح هورمون اریتروپویتین تفاوت معناداری وجود ندارد، ولی توان هوازی(001/0p?) و میزان ترشح هورمون اریتروپویتین (001/0p?) در هر دو گروه افزایش معنی داری نشان داد. نتایج مربوط به اندازه گیری شاخصهای خونی در هر دو گروه، کاهش در مقادیر این شاخص ها را نشان داد که البته از نظر آماری معنی دار نبود. بنابراین 8 هفته دویدن هیپوکسی اینتروال توان هوازی و میزان ترشح هورمون اریتروپویتین را افزایش داد، ولی برای بالا بردن سطوح شاخص های هماتولوژیکی ناکافی بود.