در این تحقیق با معرفی چهار کمپلکس جدید از کبالت(ii) و نیکل(ii)-تتراآزا]14[آنولن به برهم کنش این ترکیبات با پراکسید هیدروژن پرداخته شده است. هدف از انتخاب این کمپلکس ها، معرفی لیگاندهای جدیدی است که نوع عملکرد کاتالیزوری آنها مشابه جایگاه فعال آنزیم های اکسیدوردوکتاز باشد .به منظور بررسی اثر کاتالیزوری این ترکیبات از دو روش اسپکتروفوتومتری مرئی-فرابنفش و ولتامتری چرخه ای استفاده شده است. نتایج حاصل از اندازه گیری های جذبی در ناحیه مرئی- ماوراءبنفش نشان دهنده ی وجود یک پیک اصلی مربوط به انتقالات ???* لیگاند و باندهای مربوط به انتقال بار این ترکیبات می باشد. طول موج ماکزیمم این کمپکلس ها در ناحیه بین 430-420 نانومتر می-باشد. حفره مرکزی این کمپلکس ها نسبت به پورفیرین ها کوچکتر است و در نتیجه فاصله فلز- نیتروژن کمتر است که این امر باعث پایداری بیشتر این کمپلکس ها می شود. پایداری این کمپلکس ها این امکان را فراهم می آورد که بتوان به مطالعه اثر لیگاندهای محوری مختلف مانند ایمیدازول، پیریدین و استات و پتانسیل ردوکس این کمپلکس ها پرداخت. نتایج این بررسی ها نشان داد که نوع یون فلزی و همچنین ساختار بخش غیرفلزی بر تمایل اتصال و ثابت تعادل اتصال لیگاند محوری تأثیر گذار است. علاوه بر این از بین چهار کمپلکس فلزی فوق، کمپلکس 4 (coii-6,13-bis?1-quinolinio?-1,8-dihydro-dipyridino?b,i?-?1,4,8,11?-tetraaza cyclotetradecahexaene-bis(perchlorate) ) در حضور پیریدین به عنوان لیگاند محوری بر هم کنش مناسب تری با پراکسید هیدروژن از لحاظ سینتیکی نشان می دهد و امکان بررسی این برهم کنش با استفاده از روش ولتامتری چرخه ای در محدوده غلظتی2/9 - 9/3 میلی مولار از پراکسید هیدروژن وجود دارد.