چکیده : مسئله رشد اقتصادی یکی از مهمترین موضوعات مورد توجه مخصوصا در کشور های در حال توسعه است . هدف اصلی تئوری های رشد اقتصادی ،بررسی عوامل تعیین کننده رشد در کشور های مختلف می باشد. موسسات ونهادهای مالی اعم از بخش بانکی ، بازار سرمایه و یا صنعت بیمه به وسلیه واسطه های مالی چون تجهیز پس انداز ها ، ارزیابی طرحهای اقتصادی ،تسهیل مبادله وتخفیف و مدیریت ریسک از دو کانال انباشت سرمایه ونوآوری های فنی به رشد اقتصادی کمک می کنند. نظر به اهمیت نقش بخش مالی اقتصاد مخصوصا صنعت بیمه در ایجاد و تداوم رشد اقتصادی این رساله برآن است تا موضوع رابطه علی مابین توسعه صنعت بیمه و رشد اقتصادی در ایران در طی دوره 1338 تا 1389 را به روش آزمون علیت گرانجر مورد بررسی قرار دهد.برای این منظور از متغییر تولید ناخالص داخلی (gdp) واقعی بعنوان شاخصی برای بیان رشد اقتصادی و از متغییر ضریب نفوذ بیمه (نسبت کل حق بیمه دریافتی به تولید ناخالص داخلی که هردوی این متغییر ها به صورت اسمی می باشند-ins ) ، بعنوان شا خصی برای بیان توسعه صنعت بیمه استفاده شده است.مدل مورد استفاده در این رسا له مدل خود توضیحی برداری (var) می باشد که آزمون علیت گرانجری بر طبق آن اجرا شده است. این رساله به بررسی چهار فرضیه ذیل در غالب علیت گرانجری برای اقتصاد ایران می پردازد. الف – توسعه صنعت بیمه علت رشد اقتصادی است (نظریه رهبری عرضه،شومپیتر-1911). ب – رشد اقتصادی علت توسعه صنعت بیمه است(نظریه دنباله روی تقاضا،رابینسون-1952). ج- یک رابطه علی دو طرفه حاکم است(پاتریک ،1966). د- هیچ رابطه علی بین رشد اقتصادی و توسعه بیمه وجود ندارد.(لوکاس،1988).که در نهایت فرضیه الف ،یعنی وجود رابطه علی از توسعه بیمه به رشد اقتصادی تایید می شود و مابقی فرضیه ها رد می شوند ، یعنی نظریه رهبری عرضه حاکم است و نوسانات بیمه ای در ایران باعث نوسانات در رشد اقتصادی می شوند.