موضوع این رساله پدیدارشناسی ادبیات از نگاه فیلسوف پدیدارشناس فرانسوی میکل دوفرن است. رساله از چهار فصل تشکیل شده است: فصل اول به تبیین کلیات زیبایی شناسیِ پدیدارشناختی دوفرن می پردازد. در این فصل، مفاهیم کلیدی زیبایی شناسی دوفرن یعنی ابژه زیبایی شناختی و نسبت آن با اثر هنری و ادراک زیبایی شناختی تبیین می شود. اثر هنری در مواجهه ی با ناظر خود با توجه به امرحسی ای که درون خود دارد، تبدیل به ابژه زیبایی شناختی شده، موجب تجربه ی زیبایی شناختی ما می شود. فصل دوم، پدیدارشناسی ادبیات داستانی از نگاه دوفرن را تبیین می کند. در این فصل می بینیم که امر حسّی در ابژ? ادبی داستان، به دلیل اینکه در تخیل ساخته می شود و بدنی و زنده نیست، در درجه ای پایین تر نسبت به سایر هنرها قرار دارد. با این همه، دوفرن ادبیات داستانی را کنار نمی گذارد و به عنوان هنری ویژه به آن نگاه می کند. فصل سوم به پدیدارشناسی شعر می پردازد. امر حسی در شعر برخلاف ادبیات داستانی، در درجه ای پایین تر قرار ندارد. در این جا با توجه به اینکه شعر آهنگین بوده و موسیقی ایجاد می کند، بدن انسان نیز واکنش نشان می دهد و امر حسی را به صورت تمام و کمال ادراک می کند. از آنجایی که موسیقی شعر با واژگان درست شده است، معنای آن با فاصله و درنگ ادراک می شود. فصل چهارم به رویکرد پدیدارشناختی نسبت به نقد ادبی می پردازد. در نگاه دوفرن برترین نوع نقد آن است که به روشن سازیِ متن بپردازد. این رویکرد به این نحو انجام می پذیرد که منتقد تجرب? خود از متنی مشخص را ارائه می کند. از نظر دوفرن این شیوه با توجه به اینکه چیزی به متن نمی افزاید نسبت به دیگر رویکردهای نقد ادبی ارجحیت دارد.