این پایان نامه به بررسی این مسأله می پردازد که چگونه فناوری های اطلاعاتی و ارتباطی جدید، کنش جمعی جنبش های اجتماعی را دگرگون می کنند. رسانه های جدید همچون تلفن های همراه و اینترنت در حال دگرگون کردن روش هایی هستند که فعالان جنبش های اجتماعی ارتباط برقرار می کنند، همکاری می کنند و خود را بروز و ظهور می دهند. جنبش زاپاتیستا در سال 1994 در مکزیک، اعتراضات در طول برگزاری نشست سازمان تجارت جهانی در سیاتل امریکا در نوامبر 1999، جنبش انقلابی تونس در سال 2010، جنبش های انقلابی لیبی و تونس در سال 2011، دیگر جنبش های انقلابی خاورمیانه شامل یمن، بحرین، و سوریه در طول سال های 2011- 2012، جنبش اشغال وال استریت در ایالات متحده امریکا، و دیگر جنبش های اشغال در کشورهای غربی، فقط موارد اندکی از کاربرد فناوری های اطلاعاتی و ارتباطی جدید در جنبش های اجتماعی و کنش جمعی را نشان می-دهند. دانشمندان و پژوهشگران رشته های گوناگون، از جمله جامعه شناسی، علوم سیاسی و ارتباطات با شمار زیادی مقالات علمی، رساله ها، و کتاب هایی که از اواسط دهه 1980 منتشر شده اند، در حال تلاش برای فهم این کاربرد و دگرگونی هایی که ایجاد کرده است هستند. تا اواسط دهه 1990 این موضوع به یک حوزه پژوهشی ثابت تبدیل شده بود. در تلاش برای همگرا و هماهنگ کردن پیشرفت-های مهم سه دهه اخیر در حوزه جنبش های اجتماعی، مک آدام، مک کارتی ، و مایر زالد، چهارچوبی را پیشنهاد می کنند که هدف از آن توضیح ظهور، توسعه و برون دادهای جنبش های اجتماعی با توجه به سه فاکتور از درون به هم مرتبط است: ساختارهای بسیج کننده، ساختارهای فرصت، و فرایندهای چهارچوب دهی. ما با کاربست این چهارچوب تئوریک چندفاکتوری تلاش می کنیم تا رابطه بین کاربرد فناوری های اطلاعاتی- ارتباطی جدید و کنش های جنبش های اجتماعی را در عصر اطلاعات بررسی کنیم، تا به درک این مسأله نائل آییم که چگونه این فناوری های رسانه ای جدید کنش جمعی را دگرگون می کنند.