چکیده هدف: اختلال صداهای گفتاری از جمله اختلالات شایع در روند رشد طبیعی گفتار و زبان کودکان محسوب می شود. روش های درمانی متفاوتی برای این اختلال مورد استفاده قرا ر می گیرد و درپژوهش های مختلف، اثربخشی درمانهای متفاوت مورد بررسی قرار گرفته است. از جمله درمانهایی که از مدت ها پیش توسط آسیب شناسان گفتار و زبان به کار رفته است، تمرینات حرکتی دهانی غیرگفتاری می باشد که به عنوان یک عامل تسهیل کننده قبل یا همزمان با درمان طیف وسیعی از اختلالات گفتاری به کار می رود، اما داده های تجربی کنترل شده کمی برای بررسی اثربخشی آن در درمان اختلال صداهای گفتاری وجود دارد. از این رو در این مطالعه تاثیر مداخله ی درمانی مبتنی بر آموزش تولید با آموزش حرکات دهانی غیرگفتاری در بهبود گفتارکودکان مبتلا به اختلال واجی مقایسه شده است. روش بررسی: این پژوهش مداخله ای شبه تجربی با استفاده از طرح تک آزمودنی با خط پایه مکرر بر روی 6 کودک 4 تا 6 ساله فارسی زبان دارای اختلال واجی انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون اطلاعات آوایی و پروتکل دهانی حرکتی رابینز-کلی جمع آوری شد. بر روی این6 کودک 3 طرح درمانی با آموزش تولید، تمرینات حرکتی دهانی غیر گفتاری و درمان ترکیبی روی دو صدا با مختصه های واجی متفاوت اجرا شد. نتایج با استفاده از level,trend&slop analysis با برنامه اکسل تحلیل گردید. یافته ها: کودکانی که درمان حرکتی دهانی غیرگفتاری دریافت کرده بودند، تغییری در تولید صدای مختل نشان ندادند اما کودکانی که آموزش تولید دریافت کرده بودند 91% و کودکانی که درمان ترکیبی دریافت کرده بودند،86% بهبودی در گفتار نشان دادند. نتیجه گیری: نتایج حاصل از این پژوهش از کاربرد تمرینات حرکتی دهانی غیرگفتاری جهت بهبود گفتارکودکان دارای اختلال واجی حمایت نمی کند. همچنین این یافته ها، کاربرد این تمرینات پیش از آموزش تولید در قالب درمان ترکیبی با هدف اثر تسهیل کنندگی در بهبود تولید گفتار را رد می کنند و آموزش تولید صرف را، موثرترین درمان جهت بهبود گفتار کودکان دارای اختلال واجی می دانند.