ژن درمانی تکنیکی است که برای تصحیح ژنهای مسئول در بروز بیماری مورد استفاده قرار می گیرد. یکی از استراتژی هایی که در ژن درمانی استفاده می شود، تنظیم بیان ژن ها در سطح پس از رونویسی (rnai) و یا پیش از رونویسی (tfd) می باشد. tfdها اولیگونوکلئوتیدهای اگزوژن از جنس dna (و در برخی موارد rna هستند) که دارای توالی اتصال توافق شده یک فاکتور رونویسی خاص می باشند و می توانند برای اتصال به فاکتور رونویسی موردنظر با عناصر cis اندوژن موجود در ژن رقابت کنند و بنابراین باعث مهار یا کاهش بیان ژن در یک رفتار کاملاً اختصاصی به صورت پیش از رونویسی می شوند. سلول های بنیادی سرطان (cscs) جمعیت کوچکی از سلول های توموری هستد که بیولوژی شبیه سلولهای بنیادی و شباهت های ژنتیکی دارند. این سلولها دارای مارکرهای منحصر بفرد، توانایی خودنوزآیی، بیان ژنهای سلولهای بنیادی و خواص بیولوژیکی میباشند که باعث تسهیل در پیشرفت، مقاومت به درمان و تشکیل تومور می-شوند. سلول p19 یک لاین سلولی پرتوان کارسینومای جنینی است که به علت سرطانی بودن، خاصیت پرتوانی و خودنوزآیی می تواند به عنوان مدلی برای مطالعه ی cscs قرار بگیرد. هسته ی تنظیمی رونویسی در سلول های بنیادی شامل سه فاکتور رونویسی nanog، oct-4 و sox2 می باشد که به صورت تعاونی و همزمان بیان ژن های دخیل در حفظ حالت بنیادی بودن را کنترل می کنند. در این پژوهش دو decoy برای فاکتور رونویسی nanog مورد استفاده قرار گرفت، na-enh و na-cr2. نتایج نشان دهنده ی این بوده است که استفاده از decoy برای فاکتور رونویسی nanog باعث کاهش بیان ژن های پایین دست آن می شود (nanog, oct-4, sox2, esrrb, dppa4, fgf-4) و از آنجایی که بیان این فاکتور در سلول های سرطانی مرتبط با افزایش مقاومت به شیمی درمانی است، می تواند به عنوان هدف درمانی مناسبی در ژن درمانی سرطان باشد.