فعالیت های انسانی باعث ورود پسماندهای خطرناک که در نتیجه مصرف این مواد تولید شده اند به محیط زیست می شود. این امر می تواند باعث آسیب های غیرقابل جبران به طبیعت ، پدیده های چرخشی مانند چرخه حیات و چرخه آب ها شود. بسیاری از این مواد ماندگاری و پایداری طولانی مدتی در محیط دارند که این موجب می شود آسیب های ناشی از این مواد تا مدت زیادی بر انسان و حیات محیط زیست آثار زیانباری به جا بگذارد. انتقال برون مرزی این پسماندهای خطرناک از سوی کشورهای توسعه یافته به کشورهای درحال توسعه در سالهای اخیر روند رو به رشدی داشته است، چون این کشورها مقررات زیست محیطی آسانتر،نیروی کار ارزانتر و هزینه های کمتری نسبت به کشورهای توسعه یافته دارند و این باعث می شود زباله های تولید شده که حجم زیادی نیز دارند با صرف هزینه کمتری دفع شوند اما از آنجایی که این کشور ها فاقد امکانات و دانش کافی برای بازیافت یا دفع این مواد هستند این پسماندها به گونه صحیحی اداره نخواهند شد. باتوجه به زیان روزافزون انتقال هایی که بدون توجه به امکانات کشورهای ورود انجام می شوند برای سلامت انسان ومحیط زیست و نیاز به سیستم مطلوب اداره زباله های خطرناک به منظور کاهش تولید وانتقال آنها ضروری است که دفع و انتقال این گونه زباله ها ازطریق مقررات بین المللی تحت نظم وکنترل درآید و تعهداتی بر دولتها بار شود تا ازانتقال غیرقانونی آنها جلوگیری شود. به همین منظور حقوق بین الملل واردعرصه شده است وازطریق تصویب مقرراتی درقالب کنوانسیون یاهرنوع سند الزام آور یا غیر الزام آور دیگری سعی در کنترل وقانونمند کردن و تا حد امکان ممنوع کردن این انتقالات داشته است.کنوانسیون بازل مهمترین تلاش درجهت کنترل این انتقالات است که البته ممنوع نمی کند بلکه آن را قانونمند و تحت نظارت در می آورد.