این تحقیق به منظور ارزیابی تاثیر الیگوساکارید گلوکان- مانان بر شاخص های رشد، پارامترهای خونی و ترکیب لاشه در فیل ماهیان جوان پرورشی به مدت 42 روز انجام گرفت. آزمایش با استفاده از طرح کاملاٌ تصادفی شامل سطوح صفر (شاهد)، 5/1 ، 3 و 5/4 گرم الیگوساکارید گلوکان- مانان به ازای هر کیلوگرم جیره در قالب 4 تیمار و 3 تکرار به ازای هر تیمار طراحی شد. در این آزمایش از 12 عدد مخزن فایبرگلاس به عنوان واحدهای آزمایشی استفاده شد. تعداد 180 بچه ماهی با وزن متوسط 12/0±48 گرم انتخاب و به طور کاملاً تصادفی با تراکم 15 عدد در هر مخزن توزیع شد. نتایج تیمارهای مختلف نشان دادند که بین سطوح مختلف پروتئین، خاکستر، رطوبت و چربی در ترکیبات بدن فیل ماهیان جوان پرورشی در مقایسه با گروه شاهد اختلاف معنی داری وجود نداشت (05/0<p). نرخ رشد ویژه و درصد افزایش وزن بدن در گروه تیماری با جیره حاوی 5/1 گرم الیگوساکارید گلوکان– مانان نسبت به شاهد دارای تفاوت معنی دار بود(05/0p<). همچنین تعداد گلبول های سفید، گلبول های قرمز، میزان هموگلوبین، هماتوکریت و میانگین غلظت هموگلوبین در هر گلبول قرمز در گروه تیماری با جیره حاوی 5/1 گرم الیگوساکارید گلوکان– مانان نسبت به گروه شاهد دارای تفاوت معنی دار بود (05/0p<). اما شاخص های مونوسیت، ائوزینوفیل و بازوفیل تفاوت معنی داری را با شاهد نشان نداند (05/0<p). نتایج بدست آمده نشان داد افزودن 5/1 گرم الیگوساکارید گلوکان– مانان در هر کیلوگرم جیره غذایی فیل ماهیان جوان پرورشی می تواند در بهبود عملکرد رشد و تحریک سیستم ایمنی موثر واقع شود و به عنوان یک مکمل غذایی مناسب برای جیره فیل ماهیان جوان پرورشی مد نظر قرار گیرد.

به منظور بررسی اثر مالچ گیاهی بر کنترل علف های هرز و عملکرد گیاه سویا یک آزمایش مزرعه ای به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در 3 تکرار در مزرعه تحقیقاتی منطقه شهرضا در سال زراعی 1391-1390 به اجرا در آمد. فاکتور اصلی دارای 2 سطح شامل: زمان مصرف مالچ انار و گندم در پاییز و زمان مصرف مالچ انار و گندم هنگام کاشت سویا در بهار بود. فاکتور فرعی دارای 8 سطح شامل: استفاده از بقایای انار در 3 سطح 1- (50 تن در هکتار)، 2- (100 تن در هکتار) و 3- (150 تن در هکتار) استفاده از بقایای گندم در 3 سطح 4- (1 تن در هکتار)، 5- (2 تن در هکتار) و 6- (3 تن در هکتار)، 7- کاشت سویا بدون بقایا بدون وجین دستی علف های هرز (تیمار شاهد 1) و 8- کاشت سویا بدون بقایا با وجین دستی علف های هرز (تیمار شاهد 2) بود. صفات اندازه-گیری شده شامل: اندازه گیری رطوبت و دمای خاک از زمان کاشت تا سبز شدن هر 15 روز یک بار، شناسایی نوع علف های هرز هر کرت، تراکم و وزن خشک علف های هرز غالب مزرعه در مراحل سبز شدن و ساقه رفتن سویا، ارتفاع بوته سویا، قطر ساقه، تعداد برگ و تعداد شاخه فرعی سویا از زمان سبز شدن تا گل دهی هر دو هفته یک بار، عملکرد و اجزاء عملکرد شامل تعداد بوته در متر مربع، تعداد کپسول در هر بوته، تعداد دانه در هر کپسول، وزن هزار دانه، عملکرد بیولوژیک و شاخص برداشت در زمان رسیدگی، هم چنین درصد روغن و پروتئین گیاه سویا بود. آزمون آزمایشگاهی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با 3 تکرار به اجرا در آمد. فاکتور اول شامل 5 تیمار عصاره ی ریشه گندم، عصاره ی ساقه گندم، عصاره ی برگ گندم، عصاره ی پوست و بقایای انار و نیز شاهد بدون عصاره (آب مقطر) و فاکتور دوم بذور علف های هرز تاج ریزی (solanum nigrum)، تاج خروس retroflexus) (amaranthus خرفه(portulaca oleracea) ، سلمه تره chenopodium album)) و یک ژنوتیپ سویا بود. نتایج این پژوهش نشان داد، تیمار مالچ انار بهاره بهترین تیمار برای کنترل و کاهش تراکم علف های هرز مزرعه بود و برای تمام صفات بررسی شده بیش ترین عملکرد به ترتیب مربوط به تیمار مالچ انار بهاره، انار پاییزه، وجین علف هرز، گندم پاییزه، گندم بهاره و بدون وجین علف هرز بود. بیش ترین دمای خاک در مراحل سبز شدن سویا مربوط به تیمار بدون وجین علف هرز (شاهد 1) و گندم بهاره بود. تیمار های مالچ انار بهاره و پاییزه بیش ترین رطوبت خاک را در طی مراحل رشد سویا به خود اختصاص دادند. در کل تیمار های مالچ انار مناسب ترین و مالچ گندم نامناسب ترین تیمارها برای کلیه صفات مورد آزمایش در مزرعه بودند. در آزمایش آزمایشگاهی کم ترین درصد جوانه زنی بذر مربوط به تیمار عصاره بقایای انار بر علف هرز تاج خروس و خرفه بود.