نظام حقوقی حاکم بر دادرسی در ورزش فوتبال در ایران از وضعیت پیچیده و مبهمی برخوردار است. مرجع بدوی و تجدیدنظر تظلم و دادخواهی به صراحت معین نشده است و دادگاه های دادگستری و مراجع قضاوتی فدراسیون فوتبال، هریک خود را صالح به رسیدگی در این دعاوی می دانند. براساس مقررات فدراسیون جهانی فوتبال و اساسنامه فدراسیون فوتبال ایران، اقامه دعوی در دادگاه های عمومی برای بازیکنان، مربیان، باشگاه ها و به طورکلی، دست اندرکاران ورزش فوتبال، ممنوع است، ولی بسیاری از بازیکنان و مربیان و... دعاوی خود را در این دادگاه ها مطرح نموده و موفق به تحصیل حکم دادگاه شده اند. فدراسیون فوتبال ایران به موجب قانون، یک موسسه ی عمومی غیردولتی است، لیکن به لحاظ داشتن جنبه های بین المللی با سایر نهاد ها و موسسات غیردولتی تفاوت دارد. این فدارسیون علاوه بر قوانین و مقررات موضوعه داخلی، مکلف به رعایت ضوابط و مقررات فیفا است. عضویت فدراسیون فوتبال ایران در فیفا، اقتضائات خاصی را بوجود می آورد که این اقتضائات، در برخی زمینه ها با مبانی حقوق ایران، سازگار نیست. با اینحال پیروی از الزامات فیفا، امری اجتناب ناپذیر و اجباری است و عدم اجرا و رعایت آنها، منجر به تعلیق و یا لغو فعالیت-های بین المللی فوتبال می گردد. بنابراین باید از میان قوانین و مقررات فعلی به دنبال راه های سازگار نمودن الزامات فیفا با حقوق داخلی بود. به نظر می رسد تبصره ماده 15 قانون تأسیس سازمان تربیت بدنی راه حل مناسبی را در این خصوص ارائه می نماید و می تواند در سکوت قوانین موضوعه، پیوند دهنده ی واقعیات و اقتضائات ورزش فوتبال و حقوق داخلی کشور باشد.