بر اساس نظریه ی سلیگمن و نتایج حاصل از این پژوهش، درماندگی آموخته شده در اشخاص مستلزم یادگیری این نکته است که «هر کاری که انجام بدهم، اثری ندارد». این افراد منفی نگر و بدبین به احتمال بیشتری در برابر درماندگی تسلیم می شوند و احتمال بروز افسردگی در آن ها نیز بیش از سایرین است. بدبینی، حتی مقاومت افراد را در برابر بیماری های جسمانی کاهش می دهد. درماندگی آموخته شده ریشه در عوامل اجتماعی مختلف دارد. لذا به منظور مهار موثر آن نیز لزوماً باید به تدابیری متوسل شد که کلیه ی زمینه های ظهور درماندگی آموخته شده را مورد توجه قرار دهد. بر اساس نتایج حاصل از پژوهش، چنانچه فرد احساس کند که توانایی کنترل بر شرایط را ندارد، از دست یابی به هدف یا اهداف خویش باز می ماند. احساس ناکامی در وی شکل گرفته و در عملکردهای آتی دچار تزلزل و بی ثباتی می شود. او به این نتیجه می رسد که تلاش و پی گیری های وی هیچ فایده ای ندارد. لذا در مرحله ی ذهنی، درماندگی را می آموزد و آن را به عملکردهای بعدی تعمیم می دهد. زیرا بین پیامد نتیجه و عمل هیچ پیوندی مشاهده نمی کند. به دنبال آن در سطوح وسیع تر یعنی سطوح اجتماعی نیز منفعل عمل می کند. چون درماندگی را آموخته است و بر این باور است که بین عملکردها و نتایج تلاش خود رابطه ای وجود ندارد.