پاتریک مودیانو یکی از بهترین و خلاق ترین نویستدگان زنده فرانسه است و کتاب خیابان بوتیک های خاموش را که بلافاصله بعد از اولین چاپش جایزه ادبی گنکور را ازان خود کرد به عنوان ششمین اثر خود ثبت کرد. این اثر روایت از جست و جوی هویت نویسنده می کند که در ورای یک داستان کارگاهی حافظه باخته که همانند همه شخصیت های ضد قهرمان داستان های مودیانو سهمی از گذشته دارد و به بویی از امروز آغشته است. این داستان خبر از روایتی واپس نگر دارد که با نوشتاری ماهرانه توانسته است از گونه های ادبی مختلفی ردپاهای در کتاب خود به جا بگذارد و چونین است که می توان این کتاب را در عین حال کتابی تاریخی, پلیسی و اتوبیوگرافیکی دانست که از رمان نو نیز نشانه های دارد. در اصل می توان گفت که نویسنده با دادن جزییات دقیق از مکان های مختلف شهر پاریس و در خلال شخصیت های مختلف می کوشد پس از دوازده سال سکوت گذشته خود را بیاد بیاورد. در واقع این رمان به دو قسمت تقسیم می شود. بخش اول بخشی است که در آن "گی قولان" شخصیت اصلی داستان که در ابتدا هیچ اطلاعی از خود جز نام مستعاری که "اوت"رییس او به او داده است ندارد به روشی پلیسی میکوشد که با استفاده از جمع آوری نشانه ها و روش پیگیری سوال از شواهد, گذشته خود را بازیابد. درست به مانند پازلی که تکه هایش را بهم می چسبانند او نیز ناچار است به گفته های دیگران اعتماد کند تا این معما را بشکافد. درست به همین علت است که قسمت اول داستان از خواننده درخواست یک انتظار گاهی اوقات خسته کننده را دارد چراکه در بیشتر مواقع سوال ها بی نتیجه است. قسمت دوم داستان دیگر یک جست وجو نیست چراکه گی قولان تقریبا همه چیز را یافته است اما در این قسمت فضای تاریک فرانسه برای مهاجران روس و یهودی هاست که توسط نویسنده پررنگ می شود و درست اینجا است که ما می توانیم از آن به عنوان رد پایی از رمان تاریخی از این رمان یاد کنیم. به علاوه چهره پدر و مادر و برادر مودیانو نیز در این اثر توسط بیشتر شخصیت های داستان به چشم می خورد که نشانه ای از رمان اتوبیوگرافیکی است..