چکیده مساله و هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی رابطه رفاه اجتماعی و میزان مشارکت اجتماعی در شهر زنجان بوده است. با توجه به سیر تکاملی مشارکت و قرار گرفتن آن در بطن توسعه به عنوان یک عامل مکشوف،گسترش روحیه مشارکتی در افراد و بسط فرهنگ مشارکت و شناسایی عوامل موثر بر آن و شناخت بنیان های فکری و فرهنگی حاکم بر جامعه از ضروریات انجام این پژوهش بوده است. محقق پس از ارائه ادبیات نظری مشارکت به بیان نظریات آدلر، هنری موری، مک کللند، مازلو، پارسونز، بوردیو، آرنت، هابرماس، مارکس، وبر و زیمل پرداخته است. سپس با بیان دیدگاه های نظری رفاه اجتماعی به تلفیقی از نظریات هابرماس، رانسیمن، بوردیو، دیویس،گیدنز و جیمز فریزر مبنی بر تاثیر ابعاد رفاه اجتماعی بر میزان مشارکت در چارچوب نظری خود رسیده است. روش تحقیق پیمایشی بوده و ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه بوده است. جامعه مورد مطالعه در این پژوهش شامل کلیه شهروندان 25 تا 60 ساله ساکن شهر زنجان هستند که بر اساس سرشماری سال 1390، تعداد آنان 422328 نفر بوده است وحجم نمونه انتخاب شده به صورت خوشه ای چند مرحله ای 371 نفر بوده است. بنابر یافته های تحقیق رابطه مستقیمی بین رفاه اجتماعی- اقتصادی و مشارکت اجتماعی شهروندان وجود دارد که با افزایش یکی، دیگری نیز افزایش می یابد. در نتیجه هر دو متغیر به دلیل همبستگی میانشان مقوم یکدیگرند. پیامد و حاصل بسط رابطه متعامل بین رفاه اجتماعی- اقتصادی و مشارکت اجتماعی به گسترش و ارتقاء توسعه اجتماعی کمک می کند.همچنین در این پژوهش رابطه بین اعتماد نهادی، میزان احساس محرومیت نسبی، میزان رضایت اجتماعی، میزان سرمایه اقتصادی و میزان سرمایه فرهنگی با میزان مشارکت اجتماعی- اقتصادی شهروندان زنجانی به اثبات رسیده است. بر اساس نتایج رگرسیون چند متغیره، سرمایه فرهنگی مهمترین متغیر تبیین کننده میزان مشارکت شهروندان بوده است و متغیرهای رضایت اجتماعی و اعتماد نهادی در رده های بعدی قرار داشته اند و این نقش مهم و انکارناپذیر سرمایه فرهنگی را در مثلث فرهنگ، مشارکت و توسعه بیش از پیش آشکار می سازد.