هدف پژوهش حاضر تبیین الگوهای تعاملاتی ایران با کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس است. روابط ایران و کشورهای عربی یکی از موضوعات اساسی و تاریخی روابط خارجی ایران به شمار می آید. گر چه رویکرد ایران به کشورهای شورای همکاری خلیج فارس بهبود روابط با آن کشورهاست، ولی تیرگی روابط تهران- واشنگتن و وجود بحرانهای مختلف میان دو کشور این رویه را تا حد زیادی به حاشیه کشانده است. در این پژوهش تلاش شده است تا رویکرد شورای همکاری خلیج فارس به سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران از سال 2001 تا 2012مورد بررسی قرار گیرد. بدین منظور از چارچوب نظری سازه انگاری در رابطه با رویکرد شورای همکاری خلیج فارس نسبت به ایران استفاده شده است. بر این اساس، فرضیه پژوهش عبارت است از:«رویکرد شورای همکاری خلیج فارس به سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران از سال 2001 تا 2012 تحت تأثیر تحولات منطقه ای و بین المللی مثبت نبوده است». نتیجه گیری حاصل از این پژوهش بیانگر این موضوع است که به دلیل عدم شکل گیری هنجارها، وجود هویت های متعارض و متضاد، نوعی فرهنگ رقابتی، بی اعتمادی بین ایران و این کشورها شکل گرفته است و به واسطه این مسئله می باشد که با ادامه مسئله هسته ای، افزایش قدرت ایران در منطقه و به هم خوردن موازنه قوا به سود ایران، ظهور یک عراق شیعی، افزایش نقش و قدرت حزب الله و مسائل بحرین و سوریه، دو طرف اعتماد خود را نسبت به هم از دست داده و به سوءتفاهم ها و سوءبرداشت ها افزوده اند.