هدف از اجرای این پژوهش بررسی اثربخشی مشاوره گروهی به شیوه تحلیل ارتباط متقابل بر سبک های دلبستگی دانش آموزان پسر دوره دبیرستان شهر مشهد بود. این پژوهش به شیوه نیمه تجربی با طرح تحقیقی آزمایشی پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه اجرا گردید. جامعه آماری شامل دانش آموزان پسر دوره دبیرستان منطقه خواجه ربیع ناحیه تبادکان مشهد در سال تحصیلی 91-1390 می باشد. به منظور اجرای طرح پژوهشی، ابتدا از میان دبیرستان های منطقه خواجه ربیع ناحیه آموزش و پرورش تبادکان شهر مشهد، یک دبیرستان به صورت تصادفی انتخاب شد. سپس از میان مقاطع اول تا سوم پس از ارائه فراخوان 45 دانش آموز ثبت نام کردند که از میان این دانش آموزان به صورت تصادفی در گروه آزمایش15 نفر و در گواه 15 نفر قرار گرفتند. پس از انجام نمونه گیری، یک جلسه پیش آزمون برای گروه آزمایشی تشکیل گردید که در طی آن ازدانش آموزان خواسته شد تا به پرسشنامه «سبک های دلبستگی کولینز و رید» پاسخ دهند. به موازات این جلسه پرسشنامه مذکور توسط اعضای گروه گواه نیز تکمیل گردید. دانش آموزان گروه آزمایش به مدت نه جلسه تحت مشاوره به شیوه تحلیل ارتباط متقابل قرار گرفتند و درپایان دوره از دانش آموزان هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. در بررسی فرضیه کلی(تاثیر گذاری مداخله بر سبک های دلبستگی) نتایج تحلیل کوواریانس چند متغیره نشان داد که مداخله انجام شده بر متغیر ترکیبی سبک های دلبستگی موثر بوده است(69/0=r2، 69/0=اثر لامبدای ویلکز؛ 0001/0=p، 19/26=f). در بررسی دقیق تر اثربخشی مداخله بر ابعاد دلبستگی نتایج تجزیه و تحلیل داده ها با روش آماری تحلیل کواریانس و رگرسیون سلسله مراتبی نشان داد که: آموزش به شیوه تحلیل ارتباط متقابل بر دلبستگی ایمن و ناایمن اضطرابی دانش آموزان اثر گذار بوده است. در سبک دلبستگی ایمن پس از کنترل اثر پیش آزمون، مداخله انجام شده 28 درصد بر میزان پیش بینی تغییرات در نمره پس آزمون افزوده است(p=005/0). که این تغییرات منجر شد خطای برآورد مدل پیش بینی نمرات پس آزمون 17/2 واحد کاهش یابد. و در سبک دلبستگی ناایمن اضطرابی بعد از کنترل اثرپیش آزمون، مداخله 20 درصد میزان پیش بینی تغییرات در نمره پس آزمون را افزایش داده است. تغییرات در این فرضیه نیز خطای برآورد مدل پیش بینی نمرات پس آزمون را 27/2 واحد کاهش داد. اما بر دلبستگی ناایمن اجتنابی مداخله انجام شده تأثیر معناداری نداشته است(03/0=r2؛ 41/0=p).