هدف از تحقیق حاضر مقایسه زمان واماندگی و پارامترهای بیومکانیکی در پروتکل های درمانده ساز با شدت های مختلف در پسران جوان فعال بود به همین منظور تعداد 31 نفر از دانشجویان رشته تربیت بدنی فعال از دانشگاه محقق با میانگین( سن71/.±12/20 سال، وزن47/6±61/65 کیلوگرم، قد26/4±80/172 سانتی متر، حداکثر اکسیژن مصرفی 7/3±21/61 میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه، شاخص توده بدنی 60/1±96/21، چربی20/2±86/13%) به صورت داوطلب انتخاب شدند. با استفاده از آزمون بروس حداکثر ضربان قلب آزمودنی ها مشخص شد و در چهار پروتکل مختلف دویدن در درصدهای 90،80،70و100ضربان قلب بر روی نوارگردان تا حد درماندگی دویدند بعد از هر پروتکل حداکثر زمان دویدن، مسافت و سرعت برای محاسبه برون ده کاری، برون ده توانی، هزینه انرژی و اکسیژن مصرفی انجام شده ثبت شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری anova با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. نتایج نشان داد که بین برون ده کاری، برون ده توانی، هزینه انرژی، اکسیژن مصرفی، مسافت طی شده و زمان دویدن در شدت های مختلف دویدن90،80،70 و 100 درصد ضربان قلب حداکثر تا نقطه درماندگی اختلاف معنی دار وجود دارد و اندازه اثر در سطح خیلی بالایی مشاهده شد (001/0?p ، 999/.= es) و با افزایش 10 درصدی شدت فعالیت از 70 به 80 درصد(کاهش 48 درصدی در حجم زمان دویدن، حجم کار انجام شده و مسافت طی شده، افزایش 14 درصدی در سرعت دویدن، افزایش 12 درصدی در برون ده توانی و اکسیژن مصرفی و کاهش 45 درصدی در هزینه کل انرژی) اتفاق می افتد و با افزایش 20 درصدی شدت تمرین از 70 به 90 درصد(کاهش 80 درصدی حجم زمان دویدن، کاهش 73 درصدی در حجم کار انجام شده و مسافت طی شده، افزایش 33 درصدی در سرعت دویدن، افزایش 36 درصدی در برون ده توانی، افزایش 29 درصدی در اکسیژن مصرفی و کاهش 74 درصدی در هزینه کل انرژی) اتفاق می افتد و با افزایش 30 درصدی شدت تمرین از 70 به 100 درصد(کاهش 96 درصدی حجم زمان دویدن، کاهش 94 درصدی در حجم کار انجام شده و مسافت طی شده، افزایش 56 درصدی در سرعت دویدن، افزایش 46 درصدی در برون ده توانی، افزایش 50 درصدی در اکسیژن مصرفی و کاهش 94 درصدی در هزینه کل انرژی) اتفاق می افتد. از این رو 92 درصد تغییرات در برون ده کاری، برون ده توانی، هزینه انرژی و اکسیژن مصرفی در پروتکل های مختلف دویدن به شدت تمرینی مرتبط می باشد.