مقدمه : ضایعات مزمن ریوی یکی از مهم ترین آثار سمیت تأخیری در مصدومین شیمیایی مواجهه یافته با سولفورموستارد است. تغییرات غیر طبیعی راه های هوایی از جمله تنگی تراشه و برونش های اصلی نقش مهمی را در پاتوژنز بیماری ایفا میکند. در این تحقیق به بررسی عملکرد قلبی ریوی، متعاقب مصرف داروی استنشاقی تیوتروپیوم بروماید در بیماران با ضایعات مزمن ریوی ناشی از مواجهه با سولفور موستارد پرداخته شد. مواد و روش ها : این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی در مدت هشت هفته بر روی دو گروه 18 نفره از بیماران مبتلا به عوارض مزمن ریوی ناشی از سولفور موستارد انجام شد. گروه اول علاوه بر دارو های معمول (سرونت و فلیکسوتاید)، تحت درمان با داروی استنشاقی تیوتروپیوم بروماید با دوز 18 میکروگرم یک بار در روز و گروه دوم تنها تحت درمان با دارو های معمول شامل سرونت و فلیکسوتاید قرار گرفت. ارزیابی میزان کارآیی درمان شامل تست ورزش قلبی-ریوی cardiopulmonary exercise test ، اسپیرومتری و بررسی علائم بالینی است که قبل و بعد از مطالعه انجام شد. همچنین بیماران در طول مدت مطالعه، هر 15 روز مورد ویزیت کنترل قرار میگرفتند. پارامتر های مقایسه شده پس از پایان مداخله نسبت به پیش از مداخله شامل fev1 ، fvc ، mmef و pef و همچنین علائم بالینی (میزان سرفه، تنگی نفس و دفعات برخاستن از خواب به دلیل تنگی نفس) میباشد. کیفیت زندگی بیماران نیز توسط آزمون سنت جورج (st. georges respiratory questionnaire) بررسی گردید. نتایج : در پایان دوره هشت هفته ی مطالعهp=0.035) fvc ،fev1 (p=0.009) ، mmef25%-75% (p=0.007) و pef (p=0.044) در دو گروه از نظر آماری تفاوت معنی داری داشتند اما تفاوت fev1/fvc معنی دار نبود (p=0.116) . علائم بالینی شامل سرفه (p=0. 093) ، تنگی نفس (p=0. 211) و خلط (p=0. 109) و همچنین امتیاز کلی کیفیت زندگی (p=0. 277) در دوگروه از نظر آماری تغییر معنی داری نکرد. بحث و نتیجه گیری : پس از بررسی نتایج و عملیات آماری و رسم نمودار های مربوطه نشان داده شد که تیوتروپیوم باعث بهبود برخی شاخص های ریوی شامل fvc، fev1 ، mmef و pef میشود اما در fev1/fvc ، همچنین علائم بالینی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به ضایعات مزمن ریوی ناشی از سولفور موستارد تغییر معنی داری ایجاد نمیکند. در این زمینه مطالعات درازمدت با حجم نمونه بالاتر مورد نیاز است.