کنترل سلامت و تشخیص خرابی در سازه ها، در سال های اخیر به شدت مورد توجه محققین قرار گرفته است و تحقیقات برای دستیابی به روش های موثرتر همچنان ادامه دارد. اکثر روش های تشخیص خرابی هنگامی که برای یک سازه به کار گرفته می شوند مشخص می کنند که آیا یک تیر و یا یک سـتون دچار خرابی شده است یا نه و اینکه در صورت خراب شدن میزان این خرابی چقدر است، این در حالیست که این روش ها قادر به شناسایی میزان خرابی در یک ناحیه خاص از المان های سازه نیستند . یکی از روشهای شناسایی خرابی در سازه ها اسـتفاده از ماتریس سختی سازه ی معیوب و مقایسه آن با ماتریس سختی سازه ی سالم می باشد. بدین منظور لازم است که یک مدل اجزای محدود از سازه ی سالم در دسترس باشد و همچنین با استفاده از روش های آشکار سازی پارامترهای سازه ای بایستی ماتریس سختی سازه ی معیوب را تعیین نمود. در این تحقیق بعضی از روش های تشخیص خرابی در سازه ها مورد مطالعه قرار گرفته است. سـپس دو روش شناسایی خرابی، موسوم به زیرماتریس خرابی، dsm، و روش زیر ماتریس خرابی اصلاح شده، mdsm، معرفی شده اند. با بکارگیری دو روش برای سازه های مختلف نظیر تیر، قاب مسطح ، قاب فضایی و ورق، عملکرد دو روش با یکدیگر مقایسه شده اند. با مطالعه ی دقیق تر روش mdsm آشکار شد که این روش در تشخیص خرابی در قاب های فضایی با اندکی ضعف روبرو می باشد لذا جهت رفع این مشکل اصلاحاتی جزیی در روش مذکور ایجاد گردیده است. در بخش دیگری از این تحقیق، روش های آشـکارسازی پارامترهای سازه ای مورد مطالعه قرار گرفته است. سپس ضمن مطالعه ی یکی از روش های به روز رسانی ماتریس سختی سازه، اثر کمبود اطلاعات مودال بدست آمده از آزمایش بر روند شناسایی خرابی در ساز ه ها، مورد بررسی قرار گرفته است.