داربست ها در مهندسی بافت از اجزای اصلی مورد استفاده جهت ترمیم و بازسازی بافت های آسیب دیده هستند. این داربست ها باید دارای خصوصیات شیمیایی، ریخت شناختی، زیست شناختی و مکانیکی ویژه ای باشند تا عملکرد مطلوب داشته باشند. در راستای نزدیک شدن به ساختار طبیعی استخوان و بهره گیری از خصوصیات نانوفناوری، امروزه محققین به ساخت داربست های نانوکامپوزیتی روی آورده اند. هدف از انجام این پروژه ساخت داربست های نانوکامپوزیتی از جنس کلاژن، پلی وینیل الکل و فلوئوروهیدروکسی آپاتیت و بررسی خواص آن بوده است. وجود فاز غیر آلی زیست فعال مانند هیدروکسی آپاتیت فلوئوردار شده از تخریب سریع اسیدی پلیمرها جلوگیری کرده و علاوه بر آن با ایجاد یک زبری نانو یا میکرو سطحی اجازه می دهد، کامپوزیت با بافت استخوانی اطراف خود واکنش دهد. در این پروژه با استفاده در درصدهای مختلف از اجزاء کامپوزیت،30 تا 50 درصد کلاژن، 30 تا 60 درصد پلی وینیل الکل و 10 تا 30 درصد برای فلوئوروهیدروکسی آپاتیت استفاده شد و به بررسی استحکام فشاری، میزان تخلخل و چگالی آن پرداخته شد. برای این منظور ابتدا نانوفلوئوروهیدروکسی آپاتیت به روش چرخه ph سنتز و به وسیله ftir، xrd، sem،tgaمشخصه یابی گردید. مخلوط های نانو کامپوزیتی تهیه شده به روش انجمادی در دمای c? 55- و فشار mbar 03/0 خشک شدند. داربست های تولید شده در محلول 1% گلوتار آلدهید به منظور افزایش استحکام مکانیکی و کاهش حلالیت و تخریب پذیری، شبکه ای شده اند. ساخت داربست به روش خشک سازی انجمادی باعث ایجاد ساختاری با تخلخل های در حدود 150 تا 300 میکرومتر با اندازه های به نسبت یکسان و مرتبط به یکدیگر شد. پیوند ها و تخلخل داربست های نانوکامپوزینی مورد نظر توسط ftir، sem مورد ارزیابی قرار گرفتند. همچنین خواص مکانیکی شامل استحکام فشاری، میزان چگالی و تخلخل توسط طراحی d-optimal بهینه شدند.