درسالهای اخیر گردشگری به ویژه گردشگری روستایی، از اهمیت بسیار زیادی برخوردارشده است تاحدی که به این مسئله به عنوان یک صنعت و محوری اساسی برای توسعه و رشد اقتصادی-اجتماعی نگریسته می شود. ازآنجا که نواحی روستایی منبعی آسیب پذیر ومستعد تغییرات زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی است، به ویژه تجربه نشان داده است که هرجا گردشگری به طور خودجوش و اتفاقی و بدون برنامه ریزی و مدیریت موثر گسترش یافته، پیامدهای نامطلوبی ببارآورده و در دراز مدت مشکلات آن بیشتر از فواید آن شده است. به همین دلیل شناخت آثارو پیامد های گردشگری درمرحله اول و مدیریت این اثرات درمرحله دوم می تواند پیامدهای مثبت گردشگری برای نواحی روستایی را به حداکثر ممکن و پیامد های منفی آن را به حداقل ممکن کاهش داد. دراین زمینه بابهره گیری ازپارادایم کیفی و نظریه بنیانی مبتنی برمدل پارادایمیک در این پژوهش به مطالعه موردی اثرات اجتماعی-اقتصادی، زیست محیطی گردشگری در روستای نجوبران استان کرمانشاه پرداخته شد. برای گردآوری اطلاعات از مصاحبه عمیق،گروه متمرکزهمشاهده مستقیم،تهیه عکس و فیلم،اسنادومدارک کتابخانه ای و اینترنتی استفاده شد.جهت تایید روایی پژوهش،نتایج بدست آمده ازمصاحبه های انفرادی وگروه متمرکز اولیه دراختیارگروه های متمرکز دوم و سوم قرار داده شد و مورد تاییدآنها قرارگرفت.ازجمله نتایج بدست آمده ازپژوهش می توان به موارد زیر اشاره کرد: 1-تحولات اقتصادی مثبت، ازجمله افزایش درآمد و ایجاد اشتغال برای اهالی روستا. 2- آسیب های اقتصادی،از جمله افزایش هزینه های زندگی اهالی روستا. 3- تحولات اجتماعی مثبت،ازجمله افزایش قابلیت برقراری روابط اجتماعی. 4- آسیب های اجتماعی، ازجمله کاهش امنیت اجتماعی و گرایشات منفی جوانان روستا. 5- آسیب های زیست محیطی، ازجمله افزایش آلودگی های صوتی و تخریب محیط زیست .