علیرغم افزایش توجه به استفاده ازروشهای محتوی محوردر محیط های زبان دوم و و با نسبتی کمتر در محیط های زبان خارجی ,استفاده از این روشها همچنان در ایران نسبتا"محدود میباشد. همچنین , بر خلاف شواهد تجربی در تایید نقش این روشها در ارتقا سلاست و روانی یاد گیرندگان , به نظر میرسد تاثیر آنها در درستی و صحت یاد گیرندگان نا بسنده باشد(هارلی و سوینو 1984). بدین ترتیب هدف از طرح این تحقیق بررسی: آ) تاثیر این روشها بعنوان روش آموزشی زبان ب) سودمندی پیو ستگی توجه به فرم به روشهای آموزش محور در ایران میباشد. دو گروه مجزا از یادگیرندگان (گروه محتوی محور=18نفر و گروه غیر محتوی محور=18نفر) به مدت 24 جلسه در طول دوره دو ماه و نیم در این دو کلاس شرکت کردند.به هر دو گروه دو تست با عنوان تست اولیه و تست نهایی داده شد تا تاثیر عملیات انجام شده مشخص گردد. بدین منظور چهار کار معنادار طراحی و در اختیار گروه محتوی محور قرار گرفت. یادگیرنده ها به گروههای دو نفره تقسیم شدند و تعاملات آنها ضبط گردید. پس از آن برای بررسی بیشتر درستی و دقت آنها دست نوشته ها جمع آوری گردید وجزییات با توجه به میزان توجه آنها به گرامر و معنا مطالعه گردید. نتایج نشان داد که: 1) هر دو گروه از تست اولیه به تست نهایی در آزمون پیشرفت عمومی , پیشرفت چشمگیری داشتندو با این وجود این پیشرفت در گروه نا محتوی محور بیشتر بود 2) در تست محتوی گروه محتوی محور عملکرد بهتری از خود نشان داد 3) در حالیکه میزان توجه به معنا در طول چهار کار معنا دار تغییری نکرد ,توجه یاد گیرندگان به انواع دیگری از وجوه زبان حاصل شد 4) همچنین, روندی رو به بهبود در دقت و درستی یادگیرندگان مشاهده شد. نتیجه حاصله از این دو کلاس حاکی از موفقیت آمیز بودن یکپارچه سازی توجه به فرم با روشهای محتوی محور در ایران میباشد.