چکیده شاید بتوان شاهنامه را بزرگترین سند ملی،حماسی و هویت فرهنگی سرزمین کهنسال ایران از دوران تاریک و راز آلود عهد اساطیر دانست که گونه های متفاوتی از مظاهر زندگی و اندیشه ی قوم ایرانی در طی چند هزاره در آن پدیدار است. یکی از نمود های بارز آن تصور دخالت عالم کیهانی و اختران در زندگی و سرنوشت انسان به خصوص شاهان و قهرمانان است . شاهنامه از متون پهلوی عصر ساسانی متاثر است. این متون که در شرح اندیشه های ادیان باستانی ایران مانند آیین های مهری ، زروانی ، زرتشتی واسلام وتمدنهای کهن در تأثیر افلاک بر زندگی انسان دچار تصورات گوناگون ومتضاد گردیده اند طبیعتاً بر شاهنامه اثرگذاشته اندکه تحقیقات دانشمندان در قرون معاصر درباره ی علم نجوم ادیان باستانی ایران، این واقعیت را به اثبات می رساند. اندیشه ی تاثیر عناصر افلاکی بر زندگی انسان بخش قابل توجهی از فرهنگ وادب امروزی ما را به خود اختصاص داده است و بسیاری از آن باورها همچنان در فرهنگ واعتقاد ما زنده اند اگرچه دانش نوین ستاره شناسی این دخالت را انکار می نماید اما انسان امروزی در موارد زیادی در ضمیر ناخود آگاه خویش در ژرفای عهد اسطوره مانده است و به یاری بخت وسپهر که آنها را جزء اراده ی خداوند یا عوامل اجرایی خواست الهی می انگارد امیدوار است. این پژوهش بر آن است که هویت فرهنگی باستانی ایران را در اندیشهی دخالت افلاک برزندگی انسان در شاهنامه و عوامل پیدایش این اندیشه ها و راز ماندگاری آنها بررسد.