پس از پایان فرمانروایی مغولان و حکومت ایلخانی، ایران حدود نیم قرن عرصه ای از تجزیه و انحطاط آشکار قدرت سیاسی گردید که هجوم تیمور از ماوراءالنهر به این وضع خاتمه بخشید. این رویداد بروز تغییرات اساسی در اوضاع ایران را فراهم کرد؛ یکی از مهمترین این تغییرات در وضع سیاسی و ساختار حکومتی ایران نمود پیدا کرد. تیمور توانست قدرت های محلی موجود در ایران را از بین ببرد یا مطیع خود گرداند. او هم زمان با تصرف کامل ایران و سرزمین های همجوار، به تدریج حکومت هایی محلی – خانوادگی را در ایالات متصرفی خود به وجود آورد که فرزندان و نوادگانش و گاه امرای جغتایی در رأس آنها قرار داشتند. بدین ترتیب شاهزاده نشین ها یا امیرزاده نشین های تیموری به عنوان حکومت هایی در درون حکومت مرکزی تیموری پدید آمدند. این سنّت سیاسی در زمان جانشینان تیمور تداوم و گسترش یافت و هر یک از این حکومت های ایالتیِ تیموری دارای تشکیلات سیاسی، نظامی و دیوانی مربوط به خود شدند که اگرچه در ابتدا به حکومت مرکزی وابستگی کامل داشتند، اما به تدریج و در عمل از استقلال عمل زیادی برخوردار گشتند. در این پژوهش تلاش بر آن است تا با استخراج اطلاعات از منابع و پژوهش ها و با استفاده از رویکرد تاریخی و روش تحلیلی و توصیفی، چگونگی اداره امور ایالات و ساختار قدرت در آنها در دوره تیموری که بیشتر شاهزاده نشین ها و گاه حکومت های تحت سلطه امرا و حاکمان محلی را در بر می گرفتند، مورد بررسی دقیق و جزئی نگر قرار گیرد.