در این پژوهش تأثیر عملیات ترمومکانیکی بر روی رفتار خوردگی حفره ای فولاد زنگ نزن رسوب سخت شونده ی 4-17 در محیط سدیم کلراید مورد بررسی قرار گرفته است. ابتدا فولاد در دمای 1200 درجه ی سانتی گراد به مدت 10 دقیقه انحلال سازی شده و سپس عملیات ترمومکانیکی فشار داغ در دماهای 950، 1050 و 1150 درجه ی سانتی گراد، با دو مقدار کرنش متفاوت 2/0 و 5/0 و در نرخ کرنش ثابت s-1 1/0 بر روی فولاد اعمال شد. همچنین یک نمونه در شرایط انحلال سازی شده، بدون انجام عملیات ترمومکانیکی، نیز برای مقایسه در نظر گرفته شد. ریزساختار فولاد به کمک میکروسکوپ نوری مورد بررسی قرار گرفت. بر روی تعدادی از نمونه ها عملیات پیرسازی در دو دمای 480 و 550 درجه ی سانتی گراد به مدت 1 ساعت، در شرایط مختلف عملیات ترمومکانیکی انجام شد. مقاومت به خوردگی حفره ای نمونه های مختلف برای شرایط قبل و بعد از عملیات پیرسازی با انجام آزمون پلاریزاسیون پتانسیوداینامیک با نرخ های روبش 5 و 30 میلی ولت بر دقیقه در محلول 5/3% سدیم کلراید و در دمای محیط بررسی شد. از روش های آماری برای نشان دادن تأثیر عملیات ترمومکانیکی بر پتانسیل حفره دار شدن فولاد استفاده شد. تاثیر عملیات ترمومکانیکی بر شروع خوردگی حفره ای با بهره گیری از روش های ارائه شده در پژوهش های دیگران، شامل شدت جریان، طول عمر، شعاع و حاصل ضرب پایداری حفرات ناپایدار به همراه نرخ جوانه زنی حفرات ناپایدار؛ مطالعه شد. ریزساختار فولاد در شرایط انحلال سازی شده شامل زمینه ی مارتنزیتی به همراه فاز فریت دلتا بود. نتایج آماری آزمون پتانسیوداینامیک نشان داد که عملیات ترمومکانیکی تقریبا اثری بر روی پتانسیل حفره دار شدن فولاد نداشته است. شدت جریان، طول عمر، شعاع و حاصل ضرب پایداری حفرات ناپایدار با انجام عملیات ترمومکانیکی و افزایش دمای این عملیات افزایش یافت. ازطرف دیگر، فرکانس وقوع حفرات ناپایدار در اثر عملیات ترمومکانیکی کاهش پیدا کرد. برآیند این عوامل منجر شده است که پتانسیل حفره دار شدن فولاد زنگ نزن رسوب سخت شونده ی 4-17 در اثر عملیات ترمومکانیکی در شرایط قبل و بعد از عملیات پیرسازی ثابت باقی بماند.