با توجه به نگرانی های فزاینده در خصوص تخریب لایه اوزون و گرم شدن زمین مبردهای دوستدار طبیعت بیشتر مورد توجه قرار گرفته اند. در این میان co2 با توجه به خصوصیات عالی آن از جمله سمی نبودن، فراوان و ارزان بودن، غیر مشتعل بودن و ... بیشتر مورد توجه بوده است. با این حال با توجه به اینکه دمای بحرانی دی اکسید کربن که برابر 31.1 درجه سلسیوس است، کمتر از دمای معمولی پس دهی گرما در سیستم های تبرید تراکمی است از دی اکسید کربن در سیکل های تبرید بحرانی گذر استفاده می شود. محققین جهت بهبود عملکرد این سیستم ها و افزایش ضریب عملکرد آنها از دستگاه منبسط کننده به نام اجکتور به جای شیر انبساط معمولی و از تراکم دو مرحله ای به جای تراکم تک مرحله ای استفاده کرده اند. کلیه کارهای گزارش شده در این خصوص از دیدگاه قانون اول و تحلیل اگزرژی معمولی انجام شده است. در سالهای اخیر مفهوم جدیدی از تحلیل اگزرژی معرفی شده است که در آن اثر برگشت ناپذیری های اجتناب پذیر و اجتناب ناپذیر اجزا روی هم مورد بررسی قرار می گیرد. بدین ترتیب برای هر جز ء چرخه چهار نوع تلفات اگزرژی محاسبه می شود که عبارتند از تلفات اگزرژی درونزای اجتناب پذیر(endogenous avoidable) ، تلفات اگزرژی درونزای اجتناب ناپذیر (endogenous unavoidable)، تلفات اگزرژی برونزای اجتناب پذیر (exogenous avoidable) و تلفات اگزرژی برون زای اجتناب ناپذیر(exogenous unavoidable) . در طراحی سیستم های حرارتی جدا کردن تلفات فوق از همدیگر در اجزاء مختلف یک سیستم می تواند بسیار مفید باشد. در این پایان نامه یک سیکل تبرید بحرانی گذر co2 با تراکم دو مرحله ای و با اجکتور انبساطی از دیدگاه نوین اگزرژی مورد بررسی و بهینه سازی قرار خواهد گرفت.